Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι,αλλιώς τη βάψαμε!!!

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί φτιάχτηκαν οι μύθοι και πολύ περισσσότερο γιατί όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε κάποτε σε αυτούς;Σκεφτείτε μόνο πως κάθε λαός έχει τα δικά του παραμύθια με τα οποία μεγαλώνουν γενιές ολόκληρες.Που μας οδηγεί η διαπίστωση αυτή;Μήπως πως η πραγματικότητα είναι μερικές φορές τόσο φορτική που μας αναγκάζει να καταφύγουμε σε μυθοπλασίες;και τι σημαίνει άραγε αυτό;Σίγουρα δεν πρέπει να μας ανησυχεί!Και όσοι από σας το έχετε κάνει,να αφεθείτε δηλαδή  στη μαγεία ενός παραμυθιού,μην τρέξετε σε κανένα ντιβάνι κανενός ψυχολόγου!Μια χαρά φυσιολογικά όντα είστε...!Σκέφτομαι πόσο πεζή και μονότονη θα ήταν η ζωή μας αν δεν την στολίζαμε κάπου κάπου με λίγη νεραιδόσκονη.Προς Θεού δεν μιλώ για τις περιπτώσεις εκείνες που αιθεροβατείς συνεχώς, ενώ ταυτόχρονα ζείς στο ροζ σου συννεφάκι.Μιλώ για εκείνες τις φορές που έτυχε να πιστέψεις ακόμα και το παραμύθι της ύπαρξης του Αη Βασίλη.Πάντος προσωπικά μου στοίχισε πολύ όταν μικρή έμαθα ότι δεν υπάρχει αυτός ο συμπαθέστατος γεροντάκος που σου φέρνει δώρα.Σαν να μου κατέστρεψαν τον κόσμο που είχα φτιάξει με τη φαντασία μου και ήθελα ακόμα λίγο χρόνο να ζήσω μέσα σε αυτόν.Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα όταν στην προσπάθεια μας ως γονείς ή εκπαιδευτικοί να προστατέψουμε τα παιδιά μας ,από τον υποτιθέμενο κίνδυνο του ροζ σύννεφου,τους ρίχνουμε απότομα στον σκληρό κόσμο της πραγματικότητας,χωρίς να τα αφήσουμε να ζήσουν το παραμύθι.Και όποιος έχει αντιρρήσεις επι του θέματος,που εννοείται πως είναι ολωσδιόλου σεβαστές,ας σκεφτεί πως δεν υπάρχει πιο όμορφη παιδική ανάμνηση από την εικόνα ενός μωρού καθισμένου στα γόνατα του παππού που του διαβάζει παραμύθι...Οι μύθοι άλλωστε γράφτηκαν για να υπερβούν την πραγματικότητα,να σε αφήσουν στα χέρια τους να ταξιδέψεις και όταν έρθει η ώρα που τους έχεις χορτάσει να κατέβεις από το βαγόνι στο οποίο σε ματαφέρουν και να ανέβεις σε αυτό που γράφει πραγματική ζωή.Και αν ξανά νιώσεις την ανάγκη τους παίρνεις ξανά ένα εισητήριο για άλλη μια διαδρομή!!Νομίζω πως ο τίτλος της ανάρτησης μου ,στίχος από το πολύ γνωστό τραγούδι του Τσακνή,τα λέει όλα!!

Το τάβλι!!!

Ρίχνω τις ζαριές και σκέφτομαι την επόμενή μου κίνηση.Να παίξω στα σίγουρα ή να ρισκάρω και ότι θέλει ας γίνει μετά.Φαίνεται απορροφήθηκα αρκετά απο τις σκέψεις μου,γιατί ο συμπαίχτης μου και πολύ καλός μου φίλος χτυπά νευρικά τα δάκτυλά του στο τραπέζι.Έτσι είμαι εγώ χάνομαι στο πουθενά και χρειάζομαι κάποιον να με επαναφέρει πίσω στην πραγματικότητα.Σκεφτόμουν ότι και η ζωή μας μια παρτίδα τάβλι είναι.Δεν έχει σημασία αν επιλέξεις τις μαύρες ή τις άσπρες πέτρες ή όπως αλλιώς τις λένε.Σημασία έχει να παίξεις επι ίσοις όροις και να πανηγυρίσεις στο τέλος τη νίκη σου.Ποιός είναι όμως αυτός που νικά στο τέλος;Aυτός που κλείνει συνεχώς πόρτες για να είναι ασφαλής ή αυτός που ρισκάρει και ας έχει αφήσει όχι μια αλλά δυο και τρεις πόρτες ανοιχτές;Άκουσα κάποιους να μου λένε πως δεν παίζω με τακτική και βάση σχεδίου γι'αυτο τις πλείστες φορές χάνω.Πάντα τρέχω να προλάβω να μαζέψω πέτρες...τώρα αν τα καταφέρνω είναι μια άλλη κουβέντα.Ποσώς με ενδιαφέρει.Με ενδιαφέρει το παιχνίδι ως παιχνίδι και τίποτα παραπάνω.Σκέφτομαι πως έτσι μόνο απολαμβάνεις τη ζωή.Άν αφεθείς στις ζαριές που σου φέρνει θα χάσεις σίγουρα το παιχνίδι.Άν όμως παίξεις με ρίσκο να χάσεις τα πάντα,έχεις κερδίσει ήδη.Βλέπω πως γενικότερα ο άνθρωπος επικεντρώνεται στο άσπρο ή το μαύρο.Τον νοιάζει γιατί ο άλλος ο παραδίπλα έχει την τύχη την καλή ενώ ο ίδιος όχι.Και στο τέλος της μέρας τι κάνει για να ανατρέψει την κατάσταση αυτή.Απολύτως τίποτα.Στέκεται και περιμένει πότε οι μαύρες πέτρες του θα γίνουν άσπρες και πότε θα φέρει εξάρες για να πανηγυρίσει.Μέσα σε αυτήν την παραζάλη του διαφεύγει πως σημασία δεν έχει τι κρατάς στα χέρια σου αλλά πως το χειρίζεσαι έτσι ώστε να σε οδηγήσει στην ευτυχία.Και την ευτυχία την φτιάχνεις μόνος σου,φτάνει να καταλάβεις πως και η ζωή σου είναι ένα παιχνίδι,μια παρτίδα τάβλι.Κανένας δεν σου εγγυάται απο την αρχή ότι θα είσαι ο κερδισμένος,οπως κανένας δεν είναι σίγουρος ότι μετά την νίκη θα συνεχίσει να παραμένει νικήτης...

Το πρόσωπο και το προσωπείο

Σβήνω ,γράφω,σβήνω ,γράφω..κάποιες φορές νιώθεις πως αυτό που σκέφτεσαι δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί επακριβώς έτσι ώστε ούτε να μεγαλοποιήσεις το συναίσθημα,αλλά ούτε να το κομματιάσεις.θα προσπαθήσω λοιπόν και ελπίζω να τα καταφέρω να σας μιλήσω μέσα απο τον σιδηρόδρομο των λέξεων που σαν χείμαρος τις τελευταίες μέρες με παρασύρει..Νιώθω πως ζούμε σε ένα θέατρο του παραλόγου.Σε μια σκηνή που ο κάθε καρεκλοκένταυρος αυτού του τόπου προσπαθεί να αφουγκραστεί απλώς και μόνο το χειροκρότημα.Και όταν το χειροκρότημα προέρχεται μόνο από τα δικά του φερέφωνα,τα δικά του προσωπεία με αφημένες τις παρωπίδες να τους καλύπτουν τη θέα προς το φως,τότε τι γίνεται;Γίνεται αυτό που ζούμε ως νοήμονες πολίτες αυτού του τόπου.Θυμός ,αγανάκτηση,αηδία για αυτούς που καταχρώνται τη δύναμη που έχουν για να μας πείσουν να φορέσουμε και εμείς μια καλύπτρα,ένα προσωπείο που θα καμουφλάρει την πραγματικότητα και θα κρύβει την αλήθεια.Και η μόνη αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια δημοκρατία κολωβή που ο πολίτης νομίζει πως αποφασίζει για τη ζωή του,νομίζει πως έχει άποψη,νομίζει πως έχει φωνή...Αλλά στο τέλος άλλοι αποφασίζουν για τη μοίρα,για τη ζωή του  και αυτός κλείνει τα μάτια,χάνει τη φωνή του και προχωρά...προχωρά με σκυμμένο το κεφάλι,περιμένοντας πως αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για όλους μας...Ξέρω πως κάποιοι θα αντιδράσουν με αυτά που γράφω εδώ αλλά από ότι ξέρω ζούμε σε μια δημοκρατική νήσο στην οποία ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του...ή μάλλον όχι;

ΕΠΕΙΔΗ...

Επειδή υπάρχουν ακόμα Κυριακές και νύχτες που μυρίζουν γιασεμί.Επειδή στο τέρμα ηχεί κάπου απροσδιόριστα το χειροκρότημα.Επειδή υπάρχει ακόμα ο έρωτας και το καθάριο βλέμμα ενός μικρού παιδιού.Επειδή υπάρχουν ακόμα οι φίλοι που μπορεί να μην τους βλέπεις πάντα,αλλά νιώθεις την παρουσία τους παντού.Επειδή μετά την καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο και οι χαρταετοί πάντα θα πετούν ψηλά όποιο χέρι και να τους κινεί.Επειδή υπάρχουν ακόμα τραγούδια που σε ταξιδεύουν και επειδή το μωρό που έχεις κρύψει τόσο βαθιά  μέσα σου κάποιες φορές σε προδίδει με το γέλιο ή το κλάμα του.Επειδή η σιωπή κάποιες φορές είναι καλύτερη απο χιλιάδες λέξεις.Επειδή τα αστέρια εξακολουθούν να πιστοποιούν την παρουσία τους κι αν ακόμα εσύ δεν τα κοιτάς.Επειδή η λέξη αγαπώ πάντα δημιουργεί θετικούς κραδασμούς.Επειδή μια αγκαλιά πάντα είναι καλοδεχούμενη.Επειδή το τέλος είναι πάντα μια αρχή...όλα αυτά επειδή πίσω απο τις γκρίζες μέρες μας υπάρχει τόσο γαλάζιο,φτάνει να τραβήξεις τις κουρτίνες ή ακόμα και να τις σκίσεις αν χρειαστεί,για να το δεις.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!

Κι όμως...έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος απο τη μέρα,για την ακρίβεια νύχτα ,που έφερα στον κόσμο το μπλόκ αυτό.Είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα που θα σβήσουμε τα πρώτα μας κεράκια.Φυσικά δεν το έχω πει σε κανένα αυτό,γιατί θα μου κλείσουν απευθείας εισητήριο για το τρελοκομείο!!Ασε που θα θέλουν και κέρασμα.Τι να τους πω?κερνά το μπλόκ?Δεν έχω δει στις ρυθμίσεις κανένα κουμπί που να λέει<<επιταγή γενεθλίων>>.Οπόταν αποφάσισα να γιορτάσω τα γενέθλια του μόνη μου,παρέα με ένα μπουκάλι κρασί και τα ηχεία να παίζουν το πρώτο τραγούδι που ανάρτησα<<στερεότυπα μου,έτσι το όνομα μου δεν ξανάκουσα>>.Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω(σαν τελετή βράβευσης μου κάνει αυτό,αλλά η αλήθεια να λέγεται,πάντοτε ήθελα να παραστώ σε μια τέτοια βραδιά...άσχετο,τι έλεγα?)α ναι...να ευχαριστήσω όσους μου έκαναν παρέα στην μπλοκόσφαιρα,ότιδήποτε είδα,άκουσα,γεύτηκα και μου έδωσε ώθηση να κάτσω να γράψω.Τέλος να ευχαριστήσω ένα καλό μου φίλο που πέρσι τέτοια μέρα με παρακίνησε να φτιάξω αυτό το μπλόκ.Αυτά ήθελα να πω.Πάω τώρα να πιώ ένα ποτήρι κρασί στην υγειά του μπλόκ μου...να μην ξεχάσω να σβήσω και το κεράκι...όχι τίποτα άλλο,αλλά να μην πάρουμε και φωτιά.Στο επανιδείν.

Φεγγαρολαγνείες.

Ακόμα φτάνει στην άκρη της μύτης μου η μυρωδιά του αντηλιακού και η γεύση της αλμύρας.Δυνατή μουσική υπόκρουση και τα μαυρισμένα κορμιά να λικνίζονται αγέρωχα στους σαρωτικούς ήχους της μουσικής.Πρόσωπα ξέγνοιαστα με το χαμόγελο να αχνοφέγγει στα πρόσωπά τους.Και μπροστά σου η πλανεύτρα θάλασσα να σε παρασύρει να παίξεις μαζί της,να αφεθείς στο άγγιγμα της και σαν άλλη Κίρκη να σε κλείσει στα δίκτυα της,χωρίς να το πάρεις είδηση.Πρόσωπα αγαπημένα να σου κρατούν συντροφιά τις νύχτες,με το αυγουστιάτικο φεγγάρι στον ουρανό να σου υπόσχεται πως θα συνεχίσει να φωτίζει τις μορφές αυτών που αγαπάς,κάνοντας τους να φαίνονται πλάσματα βγαλμένα απο τα παραμύθια της Χαλιμάς και τις χίλιες και μια νύχτες.Είναι αλήθεια οι καλοκαιρινές βραδιές πλανεύτρες,ξελογιάστρες,που ξυπνούν όλες τις αισθήσεις και σε παρασύρουν με το μεθυστικό τους άρωμα να ζήσεις όσα δεν έζησες,να τολμήσεις να ονειρευτείς χωρίς εκπτώσεις και να ερωτευτείς ,όπως δεν ερωτεύτηκες ποτέ.Και εσύ να υποκύπτεις στον πειρασμό,ξέροντας πως τα μονοπάτια που ανοίγονται μπροστά σου,ίσως να μην είναι στρωμένα με ροδοπέταλα και στο τέλος να μην υπάρχει η καλή νεράιδα ,που με το μαγικό της ραβδί να κάνει τα πάντα να φαίνονται πιο όμορφα.Δεν μπορείς όμως να αντισταθείς στη φωνή που σου λέει να αφεθείς.Και αφήνεσαι.Περιμένοντας πως αυτές οι κυριούλες με τα άσπρα μαλλιά και τη σκούπα στο χέρι,θα σε οδηγήσουν ξανά στο φως.Απο δω ξεκινά το ταξίδι για το αύριο.Με τις αποσκευές γεμάτες αστερόσκονη και το βλέμμα καρφωμένο στο απέραντο γαλάζιο,οι οιωνοί δεν μπορούν παρά να είναι γενναιόδωροι μαζί σου!!!!

ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΠΛΟΚ.ΘΕΛΩ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΩ ΠΩΣ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΣΚΟΥΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΜΙΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΕΛΞΗ.ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΚΤΟΣ,ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ.ΤΑ ΕΝΤΟΣ.ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΟΣΜΟ ,ΓΙΑ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΞΩ.ΠΟΥ ΣΕ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΑΛΑΛΑΖΕΙ ΕΝΤΟΣ ΣΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΠΝΕΥΣΕΙ ΤΑ ΛΟΙΣΘΙΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΩΣ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ.ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ .ΑΚΟΥΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΣΑΙ..ΑΝΤΙΚΡΥΖΕΙΣ ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΧΑΝΕΣΑΙ.ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΤΡΕΧΕΙ ΣΕ ΟΣΑ ΕΖΗΣΕΣ Η ΣΕ ΟΣΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΡΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΟΣΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΣΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ,Η ΑΛΛΙΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΔΙΨΟΥΝ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ ΑΠΟ ΣΕΝΑ.<<ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΑΚΡΥΝΑ ,ΤΑΞΙΔΕΨΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ>>...ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΩ.

ΕΝΑΣ ΤΙΤΛΟΣ....

ΠΟΣΟ ΑΡΑΓΕ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΕΝΑΣ ΤΙΤΛΟΣ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ..ΤΙΤΛΟΙ ΠΑΝΤΟΥ...ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΙΣΟΥΝ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ,ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ,ΓΙΑ ΝΑ ΟΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ...ΤΙΤΛΟΙ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΟΥΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΟΧΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ...ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ,ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΙΤΛΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ..ΜΑΛΙΣΤΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΠΛΕΙΣΤΟΙ ΔΙΝΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΞΕΧΝΑΣ ΠΩΣ ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΔΩΡΑ ΔΕΝ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ,ΓΙΑΤΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑ<<ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ,ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ>>.ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ,ΑΠΟΓΥΜΝΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ ΧΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΛΑΜΠΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ,ΠΟΥ ΘΑΜΠΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ.ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ.ΓΙΑΤΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ,ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ.ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ...ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ...

Anthropakos - Kon Cept featuring Elena Anagiotou - 2011

Κλείσε τα Μάτια σου - Νίκος Πορτοκάλογλου, Μελίνα Κανά

ΑΠΟΡΙΑ,ΘΛΙΨΗ,ΘΑΥΜΑΣΜΟ,ΜΙΣΟΣ,ΑΓΩΝΙΑ,ΛΑΤΡΕΙΑ,ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ,ΕΚΠΛΗΞΗ,ΤΣΑΧΠΙΝΙΑ,ΦΟΒΟ,ΑΗΔΙΑ,ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ,ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ...ΠΟΣΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ....ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΛΕΝΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΡΘΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ...!!!

37 ΙΟΥΛΗΔΕΣ...

ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ ΞΑΝΑ.ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΤΑΧΩΝΙΑΣΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΓΡΑΦΟΝΤΑΙ,ΑΛΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΝΟΤΕΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.Η ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ,Η ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΜΕΝΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΧΡΥΣΤΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΤΗΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕ ΠΟΤΕ.ΤΑ ΒΟΥΒΑ ΤΗΣ ΔΑΚΡΥΑ ΟΤΑΝ ΤΟ 2000 ΚΑΝΑΜΕ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΚΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΝΕΚΡΟΣ.Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΣΑΒΒΑΣ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΘΡΕΑ.ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟΥ...ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ,ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΛΑΣΤΡΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ ΝΑ ΜΠΩ.ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΡΙΞΕ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΤΟΥ ΓΙΟ...ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΩ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΩ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ..ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΝ.ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ,ΠΑΝΤΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ ,ΠΟΥ ΕΚΡΥΒΑΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ,ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ ΤΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΕ ΞΑΝΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΦΑΣΑΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ...ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΣΙΝΟΡΑ ΘΑ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΔΙ...ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΟΥΡΙΑΣΕΙ...ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ Η ΠΟΡΤΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΛΕΙΣΤΗ...

...............................................

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ  ΙΟΥΛΗΣ.ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΤΑΤΡΟΜΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ ΜΑΝΙΩΔΩΣ.Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΚΑΚΟ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ.ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΗΓΕΣ ΑΝΕΦΕΡΑΝ ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ.Η ΕΚΡΗΞΗ ΣΥΝΕΒΗ ΣΕ ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ ΜΕ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ..ΚΑΘΙΣΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ..ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΞΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΟΥΝ ΟΣΑ ΝΙΩΘΩ..ΜΑΛΛΟΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ Ο ΧΕΙΜΑΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΞΕΧΥΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ...ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ...ΟΤΑΝ ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ..ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ...ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ...

ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Στεκομαι για ωρα και κοιταζω.Αποκλειεται λεω,αφου χτες δεν ηταν εδω.Πως εμφανιστηκε απο το πουθενα?Και τι θελει ακριβως να μου πει?Γιατι με κοιταζει με την ιδια απορια που κοιταζω και εγω?.Μενω για λιγη ωρα και παρατηρω.Κι ομως ειναι εκει.Τολμα να στεκεται μπροστα μου με τοσο θρασος και να χαμογελα ειρωνικα.Μπορω κιολας να αφουγκραστω τι σκεφτεται,παρολο που δεν το λεει φωνακτα.Σιγα ομως μην πτοηθω.Ηταν οντως εκπληξη η παρουσια της και οντως θα τα βαψω μαυρα.Δεν θα την αφησω να πανηγυρισει ουτε λεπτο παραπανω τον θριαμβο της.Γιαυτο κλεινω αμεσως ραντεβου στο κομμωτηριο μου.Η εξολοθρευση της ασπρης τριχας στεφθηκε με επιτυχια.Μεχρι να εμφανιστει η επομενη εχω πιο σοβαρα πραγματα με τα οποια θα καταπιαστω.Ειναι καιρος να μιλαμε για τριχες οταν τα αγγουρια θεριζουν στην Ευρωπη?Οταν η κριση απασχολει και επηρεαζει ολο τον κοσμο?Οταν ο καιρος τρελαθηκε και οι εποχες μειωθηκαν σε δυο,που χρειαζονται καινουριο πλεον ονομα για να προσδιοριστουν?Οχι λοιπον κυρια τριχα δεν θα ασχοληθω αλλο μαζι σου.Λαθος καιρο διαλεξες να αναμετρηθεις μαζι μου.Χτυπα ξανα αν θελεις οταν δεν θα εχω κατι πιο σοβαρο να ασχοληθω μαζι του...και τοτε..ισως σου δωσω λιγακι σημασια..

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Ισκοι.Που εισβαλλουν στη ζωη σου χωρις να τους δωσεις καν το δικαιωμα.Σαν πως και χρειαζεται να τους ρωτησεις ?Ερχονται σαν απροσκλητοι επισκεπτες και σου χτυπουν την πορτα.Θες να τους ανοιξεις για να αναμετρηθεις ..ομως κοντοστεκεσαι για λιγο και σκεφτεσαι...οι ισκοι δεν εχουν αλλωστε υποσταση ,γιαυτο δεν τους φοβασαι.Και ναι ορθωνεις το αναστημα σου και τρεχεις κατευθειαν στην πορτα.Τι και αν ηρθαν ακαλεστοι,τι κι αν δεν τους φωναξες εσυ ποτε...ειναι εκει,πισω απο την ορθανοικτη πορτα..Τους καλεις να περασουν μεσα,γιατι δεν εχεις τιποτα να φοβηθεις.Δεν εχουν τιποτα να σου κλεψουν.Ο,τι ηταν να παρουν το εχουν παρει.Δεν εχεις αρα λογο να ταραζεσαι στη θεα τους.Μονο καλο μπορουν να σου κανουν.Σου δινουν ξανα την ευκαιρια να αναμετρηθεις με τον μεσα σου κοσμο και αφου πλεον δεν τους χρειαζεσαι να τους αποχαιρετισεις και να κλεισεις την πορτα.Προσεξε ομως...οσο και αν σφαλισεις πορτες και παραθυρα παντα θα υπαρχει μια χαραμαδα,μια σχισμουλα απο την οποια θα περνουν και θα εμφανιζονται ξανα και ξανα μπροστα σου.Δεν θα φοβασαι ομως καθολου τοτε να τους αντικρυζεις.Μαλλον θα τους καλοσωριζεις κιολας .Γιατι τα φαντασματα,οι ισκοι του παρελθοντος αποκτουν οντοτητα μονο αφου εσυ τους δωσεις το δικαιωμα...

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Σε λιγες μολις μερες διακοπτονται οι δεσμοι που σας ενωναν για 12 ολοκληρα χρονια με τις σχολικες αιθουσες.Σκεφτομαι πως πρεπει και εγω να σας αποχαιρετησω.Μονο που αυτη η λεξη μου προκαλουσε παντα αρνητικους κραδασμους.Και εξακολουθει ακομα δηλαδη να μου δυσκολευει την υπαρξη.Σαν ενα τειχος που κτιζεται εμποδιζοντας τις λεξεις να βγουν απο το στομα μου.Ισως για το λογο αυτο δεν υπηρξα ποτε καλη σε κατι τετοια.Τι να σας πω αλλωστε .Νομιζω οτι αυτο το χρονο σας εχω πει περισσοτερα απο αυτα που επρεπε .Ισως να υπηρξα και περισσοτερο αυστηρη μαζι σας,απλως γιατι θυμωνω οταν βλεπω στα ματια των νεων ανθρωπων την παραιτηση και την ηττοπαθεια.Αν εχω υψωσει περισσοτερο απο οσο θα επρεπε την φωνη μου ,ειναι γιατι ακουγα υποκωφο τον ηχο του <<αορατου θιασου>>να περνα και ηθελα να τον εμποδισω να φτασει ως εσας.Ηθελα να πνιξω τις φωνες των σειρηνων που προσπαθουσαν να σας παρασυρουν ,μακρια απο το λιμανι σας.Δεν ξερω αν τα εχω καταφερει αρκετα.Ξερω ομως οτι εχω παρει πολλα απο σας.Τα νιατα και ο ενθουσιασμος σας,η αδολη ματια σας στη ζωη ,μου εφτιαχνε την μερα.Μου εδινε δυναμη να συνεχισω το εργο μου.Να σας κανω να αγαπησετε τη γλωσσα και να εκτιμησετε εστω και στο ελαχιστο τον τεραστιο πλουτο που εχει.Αν τα εχω καταφερει θα φανει στην πορεια.Ενα μεγαλο ευχαριστω που ησασταν εκει να με ακουτε,να συμφωνειτε και να διαφωνειτε μαζι μου.Τι να σας ευχηθω ομως απο δω και στο εξης? Να ειστε παντα ο εαυτος σας,να πολεματε παντα για τα θελω σας .Αγωνιστες της ζωης και αυστηροι κριτες πρωτα απο ολα του εαυτου σας.Κυνηγηστε τα ονειρα σας και μην αφησετε κανενα να σας κοψει τα φτερα...Καλη επιτυχια σε οτι κι αν επιλεξετε να κανετε.

Δυσκολοι καιροι για πριγκιπες!!!!

Παρακολουθησα  και εγω μαζι με τοσες αλλες χιλιαδες κοσμου το γαμο της χρονιας.Οχι πως με πολυενδιεφερε το θεμα αλλα την ωρα εκεινη που ετυχε να βρισκομαι μπροστα απο την τηλεοραση,δεν επαιζε τιποτα αλλο.Η αληθεια να λεγεται την λυπηθηκα την καημενη την κορουδα.Τοσες χιλιαδες βλεμματα στραμμενα πανω της.Να εχει και το πρωτοκολο να ακολουθησει πιστα και συν τοις αλλοις την γιαγια Σαβου.....να την παρακολουθει απο κοντα σαν στενος κορσεςΑσε που βαλθηκε να της κλεψει και την παρασταση με το καναρινι το ταγερακι..Τι τραβανε δηλαδη και αυτοι οι πριγκιπες βρε παιδι μου.Ο καημενος ο γαμπρος μια αμηχανια την ειχε.Πως να μην την εχει αλλωστε.Αν πηγαινε κατι λαθος θα θυμωνε πολυ η στετε του και μετα ποιος τη συμμαζευει.Μεχρι και το φιλι που επρεπε να δωσει στην Κατερινουλα επρεπε να διαρκει κατι χιλιοστα του δευτερολεπτου.Μην μας πει και ο κοσμος λιγουρηδες...Μαλιστα για οσες λυπηθηκαν που εχασαν τετοια τυχη,γαμπρο απο σοι,υπαρχει και ο Χαρουλιτος που σας περιμενει.Σκεφτειτε το ομως πολυ καλα πριν ξεκινησετε να τον πολιορκειτε,γιατι...δυσκολοι καιροι για πριγκιπες!!!

ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ ΥΜΝΟΝ ΤΗ ΤΑΦΗ ΣΟΥ

Μεγαλη παρασκευη σημερα.<<Διπλα ο Ιουδας κλαιει σκυφτος κι ειμαι αδελφος του>>ενας στιχος που ερχεται συνειρμικα στο μυαλο μου.Η προδοσια για τριαντα αργυρια απο εναν απο τους μαθητες Του.Ο δρομος για τον Γολγοθα και ο σταυρος που κουβαλαει μονος Του.Η εικονα της Παναγιας να θρηνει για το γιο της .Τοσος πονος ανειπωτος.Τοσα μαρτυρια για μια μικρη σε εκταση,μεγαλη σε νοημα λεξη.Μια λεξη που αφηνει σημαδια στο περασμα της .Που οι δονησεις στο περασμα της γινονται ηφαιστιακες εκρηξεις.Κι ομως εκει πανω στο σταυρο πιστοποιει πως δεν υπαρχει ζωη χωρις το θανατο.Η πως ο θανατος ειναι απλα ενα περασμα,ενα τουνελ που στην αλλη του ακρη ,υπαρχει παλι φως.Πρεπει κανεις να περασει απο το σκοταδι για να αντιληφθει την αξια του φωτος.Ισως αρχικα τυφλωθει απο το τοσο φως,μια και συνηθισε τοσο καιρο στο σκοταδι.Εικονα που θυμιζει τη γεννηση ενος βρεφους που αντικρυζει για πρωτη φορα το φως της ζωης.Αυτο το φως που θα πλημμυρισει και παλι την υπαρξη μας οταν αυριο ακουστει το <<Αναστα ο Θεος,κρινων την γην,οτι συ κληρονομησεις εν πασι τοις εθνεσι>>.Καλη Ανασταση σε ολους απο καρδιας.Ειθε το χαρμοσυνο μηνυμα να σας ακολουθει καθε φορα που μια αναποδια αναστατωνει εστω για λιγο την υπαρξη σας.

Οταν εχεις ανοιξη στην ψυχη,κανενας χειμωνας δεν σε αγγιζει!!!

Ανοιξη..κι ομως το γκριζο βλεμμα στη ματια καποιων ανθρωπων δεν λεει να φυγει.Τους βλεπω καθε μερα να παλευουν με χιμαιρες.Να αγωνιζονται να πετυχουν οσα εχουν βαλει στο μυαλο,χωρις να τους μενει χρονος να κοιταξουν τον ουρανο,να δουν πως τα συννεφα εχουν διαλυθει και πως τιποτα αυριο δεν θα ειναι το ιδιο.Καθε μερα ενας μικρος αγωνας για να καλυψουμε τα καθε ειδους κενα,για να χειροκροτηθουμε απο τους θαυμαστες μας που θα σπευσουν για ακομα μια φορα να μας συγχαρουν για την εξοχη ερμηνεια.Ηθοποιοι σε μια καλοστημενη παρασταση και απο κατω να σε αποθεωνει το πληθος και εσυ να νιωθεις ετσι ευτυχης..Και ο ουρανος?βρηκες χρονο να τον κοιταξεις τελευταια,να χαθεις στην απεραντοσυνη του ,που σε παρασυρει να κανεις ονειρα...κι ας μεινουν απλα ονειρα..φτανει που ονειρευτηκες,φτανει που αφεθηκες εστω και μια στιγμη να ζησεις μεσα στη μαγεια μιας νεφελης.Τελικα αυτο που καταλαβα ειναι οτι κανενας χειμωνας δεν προκειται να σε αγγιξει,αν εχεις ανοιξη στην ψυχη!!!

τα στερεοτυπα ,των στερεοτυπων,ω στερεοτυπα!!!!!

Ο Αριστοτέλης ειχε πει κάποτε ότι η αρχή της σοφίας είναι η επισκεψη των ονομάτων...και αυτό σε ελεύθερη μετάφραση...έτσι νομίζω ήρθε η στιγμή να εξηγησει και να αποσαφηνίσει το μπλοκ μου ,το όνομα του..Βαφτίστηκε από το νονό του στερεότυπα και ήρθε η στιγμή να πούμε το γιατί.Να μου επιτρέψετε αρχικά να κάνω μια ετυμολογική ανάλυση του όρου.Η λέξη προέρχεται από τα συνθετικά στερεός και τύπος και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στην τυπογραφία από το Γάλλο Firmin Didot το 1798 ,εννοώντας την πιστή αναπαραγωγή ενός τυπογραφικού στοιχείου που χρησιμοποιουσε στην τυπογραφία,αντι το αυθεντικό στοιχειό.Αργότερα ο δημοσιογράφος walter Lippmann το 1922 το χρησιμοποίησε μεταφορικά με την σημασία μιας διαιωνιζόμενης εικόνας που δεν αλλάζει.Και ερχόμαστε στο σήμερα όπου ο όρος χρησιμοποιείται για να κατηγοριοποιήσει τα χαρακτηριστικά όλωνν των μελών μιας συγκεκριμενης ομάδας.Πιο γνωστα ειναι τα στερεοτυπα του φυλου.Ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει σχολια του τυπου οι αντρες δεν κλαινε... ειναι γυναικα τι περιμενες να κανει?. Αυτα και αλλα πολλα πιστοποιουν οτι βαζουμε ταμπελες στους ανθρωπους,ξαστοχωντας τις περισσοτερες φορες την ουσια. Το τι οριζει η κοινωνια καθε φορα πρεπει να ακολουθειται,διαφορετικα αυτος που παραπατα αποκαλειται μαυρο προβατο.Και ετσι μας επιβαρυνουν με ενα σωρο πρεπει και μη ,λησμονωντας πως το βαρος καποιες φορες ειναι ασηκωτο σε σημειο που για να το κουβαλαμε ,καμπουριαζουμε και με βιας βαδιζουμε το δρομο που μας ορισε η ζωη.Τι να προλαβω να απαριθμισω απο τη λιστα των πρεπει που μας κανουν δωρο με τον ερχομο μας στη ζωη?πρεπει να εισαι καλο παιδι,πρεπει να εισαι καλος μαθητης ,πρεπει να βρεις μια καλη δουλεια,πρεπει να παντρευτεις και να νοικοκυρευτεις,πρεπει να τρως υγιενα,πρεπει να ακολουθεις την μοδα,πρεπει,πρεπει,πρεπει....ευτυχως ειναι πολυ περισσοτεροι αυτοι που σημερα κανουν αυτο που τους εκφραζει και οχι αυτο που πρεπει.Μια κινεζικη,αν δεν κανω λαθος παροιμια λεει μην κρινεις τον αλλο,αν δεν εχεις περπατησει τουλαχιστον δυο φεγγαρια με τα παπουτσια του

Μια ιδιαιτερη αφιερωση...

<<Ελάχιστοι μας διαβάζουν,ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,μένουμε αδικαίωτοι και αχειροκροτητοι σε αυτή τη μακρινή γωνιά,όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά>>.Διαβάζω αυτό το επιγραμματικοτατο ποίημά του Μοντη και σκέφτομαι πόσες αληθειες λέει ακόμα και σήμερα,τόσα χρόνια μετά τη δημοσίευση του.Η πικρια του ποιητή έντονη ,μιας και πολύ λίγοι διαβάζουν Έλληνες ποιητές,μιας και πολύ λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τα υψηλά νοήματα του ποιητικού λόγου.Αιτία δεν είναι μόνο η γλώσσα μας την οποία λίγοι μιλούν και λίγοι μπορούν να καταλάβουν.Η αιτία βρίσκεται και αλλού..Σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που αφουγκράζονται όσα λέγονται η γράφονται,μιας και οι πλείστοι αρέσκονται να μιλούν και όχι να ακούν.Μας εντυπωσιάζουν τα μεγάλα λόγια των καρεκλοκενταυρων που είναι γεμάτα με όλα τα είδη του μέλλοντα και ιδιαίτερα του εξακολουθητικού...θα θα θα....Και έτσι ο λόγος των πνευματικών ανθρωπων παραμενει καταχωνιασμενος στα ραφια των βιβλιοπωλειων να μας θυμιζει πως τα δυσκολα μας κουραζουν,εχουμε συνηθισει σε τροφη πιο ευπεπτης μορφης.Γιατι αλλωστε να κουρασουμε το μυαλουδακι μας βαζοντας το να σκεφτει?Αφορμη για την αναρτηση μου αυτη ,υπηρξε η συζητηση που ειχα με καποιους μαθητες μου οι οποιοι με ρωτησαν γεματοι απορια<<και τι περιμενε ο Μοντης,οτι θα διαβαζαν αρκετοι τα ποιηματα του?>>.Προσπαθησα να τους εξηγησω την αξια της τεχνης και δη της ποιησης.Την μαγεια του λογου που σε συνεπαιρνει,σε προβληματιζει,σε βαζει να βγεις για λιγο απο την εγωιστικη σου υπαρξη και να γινεις ο λογος,η μετουσιωση του δημιουργου.Να νιωσεις πως η υπαρξη του λογου γινεται υψιστο ειδος τεχνης χωρις την οποια η ζωη μας θα ηταν πεζη.Ελπιζω να τους επεισα εστω και λιγο και αυτο θα φανει αν κατεβουν καποια βιβλια απο τα ραφια τους,οχι για να τα ξεσκονισουν,αλλα εστω για να τα μετροφυλλισουν.Ευχομαι να τους εκανα να δουν πως η τεχνη δεν ειναι συμφωνα με τον Ντεγκαρ ,αυτο που βλεπεις,αλλα αυτο που κανεις τους αλλους να δουν!!!Παιδια η αναρτηση αυτη ειναι εξαιρετικα αφιερωμενη σε σας!!!

Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ

Η γενια μου μεγαλωσε με κυριακατικους περιπατους με το αυτοκινητο,μιας και η κυριακη ηταν τοτε μια μερα ξεγνοιασιας και ανεμελιας.Τα σαββατα κτυπουσε κανονικα ο κωδωνας που μας μαζευε στο προαυλιο του σχολειου για την καθιερωμενη προσευχη.Λες και ολα ηταν τοσο απλα και περιτυλιγμενα με ενα πλεγμα τρυφεροτητας.Μεγαλωσαμε με παραμυθια και μαγισσες,νανους και χιονατες.Και να που τοσος μυθος δεν μας εκανε και τοσο μεγαλο κακο...Τοτε στα τετραδια που μυριζαν ανθονερο και τριανταφυλλο,χαραζαμε τα πρωτα γραμματα μας και νιωθαμε τοσο σπουδαιοι που καταφεραμε το ομικρο μας να ειναι ολοστρογγυλο..λες κι αν δεν ηταν θα υστερουσαμε σε κατι.Υστερα ηρθαν οι πρωτοι ερωτες και μας εβαλαν σε ωραιους μπελαδες.Γραμματα και χαμογελα το διαλειμμα,πειραγματα απο τους συμμαθητες.Και οι δασκαλοι να σου εμπνεουν σεβασμο,γιατι απο αυτους περιμενες να μαθεις τα παντα..Ακομα και οι αταξιες ειχαν και αυτες τη γλυκα τους ,ιδωμενες τωρα απο αλλη ματια.Μαθαμε να μοιραζομαστε τα διαλειμματα το φαγητο μας με τους φιλους μας.Και καθε φορα που ανοιγαμε το τετραδιο ,η ματια μας επεφτε στο δεν ξεχνω και στις εικονες απο τα κατεχομενα χωρια μας.Τοτε,και το θυμαμαι καλα αυτο ειχαμε τοσο ελευθερο χρονο,που δεν ξεραμε τι να τον κανουμε.Χανομασταν μεχρι να ακουσουμε τη μανα μας να φωναζει το ονομα μας για δεκατη ...και οχι μονο φορα..Η γειτονια μας τοτε ειχε αλλη χαρη και ας μην ηταν καν ασφαλτοδρωμενοι οι δρομοι.Το παιχνιδι ηταν για μας μιαπλη διαδικασια που σου εδινε χαρα.Στο ραδιοφωνο υπηρχαν οι δισκοι της αγαπης και εμεις τοτε καναμε αφιερωσεις.Πηγαιναμε σε παρτυ και χορευαμε με την ψυχη μας.Δεν αφηναμε την καθε μερα να περασει χωρις να ακουστει το γελιο μας στη γειτονια.Τωρα δεν βλεπω καθολου παιδια να παιζουν στις γειτονιες.Λες και εχουν χαθει τα παιδικα χαμογελα που ακουγονταν καποτε απο ακρη σε ακρη.Τωρα στελνουν ψευτικα χαμογελα στην οθονη του υπολογιστη.Και τις φωνες τους απορροφησαν τα αυτοκινητα που περνουν...τωρα οπως λεει και ο αγαπητος Αναγνωστακης τα παιδια δεν γελουν,δεν ψιθυριζουν μυστικα,δεν εμπιστευονται...

τα παγακια,τα κουλουρια και η ελληνικη δισκογραφια

Το ραδιόφωνο στην διαπασών να παίζει ένα σουξέ της εποχης και εγώ να προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής... απόψε είσαι τα παγάκια στο ποτό μου...Ίσως να εννοεί ότι είναι πολύ σημαντική για αυτόν ,αφού ένα ποτό δεν πίνεται συνήθως χωρίς παγάκια.Μπορεί να σημαίνει όμως ότι δεν θα του πάρει και πολλή χρόνο να τη ξεπεράσει ,μιας και τα παγάκια λιώνουν γρήγορα...Η εκδοχή πάλι να την χαρακτηρίζει κρυοκωλη στέκει πολύ καλά!!!Τι με έπιασε τώρα να αναλύω τους στίχους του κάθε άσματος των ασμάτων απορώ.Είναι που αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο πάτος η αν ακόμα δεν τον έχουμε φτασει.Τι άλλο μας έμεινε να ακούσουμε?στιχάκια για κουλούρια και παξιμάδια που τραγουδά η γνωστή αηδώς ακούσαμε..άλλωστε αυτά ακούγονται καθημερινά στο ραδιόφωνο.Και να αλλάξεις κανάλι κάτι μεταξύ έχω νευρα δεν μιλιεμαικαιτα περαστικα μου τρελε ερωτα μου...ακους καθημερινα...Ευτυχως υπαρχουν ακομα και καποιοι σταθμοι που εξακολουθουν να παιζουν ποιοτικη μουσικη ,παρολο που δεν εχουν τοση ακροαματικοτητα.Τωρα θα μου πειτε τι οριζεται ως ποιοτητα στη μουσικη.Σιγουρα οχι τα τραγουδια που δυναμωνεις οσο μπορεις την ενταση ,για να μην ακους το στιχο.Σιγουρα αυτα τα τραγουδια που μπορεις να τα ακουσεις και ξανα και ξανα χωρις να χρειαστει να καταβροχθησεις στη συνεχεια χαπια για τον πονοκεφαλο...Τετοια τραγουδια νομιζω χρειαζομαστε που μας ταξιδευουν μακρια,που μας γεμιζουν νοσταλγια,που μας πλημμυριζουν ευχαριστα συναισθηματα.

οταν ο χρονος τρεχει,τρεχεις και εσυ να τον προλαβεις!!!

Όλα δείχνουν πως οι γιορτές έχουν τελειώσει.Τα στολίδια που φυλαχτηκαν στο ερμάρι,η γωνιά στο σαλόνι άδεια χωρίς το δέντρο,οι φίλοι μου που επέστρεψαν στις δουλείες τους και η στοίβα από βιβλία που με περιμένει στο γραφείο,μπας και αξιωθώ επιτέλους να μην τα σνομπάρω τόσο...Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν και εσύ βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.Η δουλειά που δεν γίνεται να περιμένει άλλο,η δίαιτα που περιμένει ξεχασμένη στο ψυγείο,μήπως κατά τύχη της δώσεις και αυτής λίγη σημασία...Καινούρια χρονιά ,καινούριοι στόχοι.Συνειδητοποιώ ότι κάθε χρόνο βάζω ολοένα και πιο ψηλά τον πήχη.Περιμένω από τον εαυτό μου να με απογοητεύει λιγότερο.Φέτος ένας από τους στόχους μου είναι να κάνω περισσότερα ταξίδια,είτε κυριολεκτικά,είτε μέσω της πέννας μου,αφού και μέσω αυτής αφήνομαι να ταξιδέψω.Πάντως ένας απο τους στόχους της προηγούμενης χρονιάς ήταν να φτιάξω μπλοκ!και να μαι τώρα εδώ να γράφω τις σκέψεις μου σε μια σελίδα που ίσως δεν διαβάσει πότε κανείς.Δεν έχει όμως για μένα καμία σημασία...φτάνει που ο στόχος επιτεύχθηκε,με τη βοήθεια φυσικά ενος καλού φίλου ,που κατέχει το άθλημα της τεχνολογίας καλύτερα απο μένα...μέχρι τώρα δηλαδή!!!!Α και κατι αλλο...είπα πως θα ξεκινήσω να μαγειρεύω,αφού ο έρωτας περνά πρώτα απο το στομάχι.Λες για αυτό δεν πέρασε ακόμα???!!!

Ευχες για τη νεα χρονια

Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι.Άλλος ένας χρόνος πέταξε και παει.Τέτοιες μέρες όλοι κάνουμε ευχές και όνειρα για το νέο χρόνο Θα ήθελα και εγω με τη σειρα μου απλα και ταπεινα να σας ευχηθω ο νεος χρονος να μην σας αφησει μονο ρυτιδες εκει ψηλα στο μετωπο,αλλα και εμπειριες ζωης.Νιωθω πως αυτο που χρειαζομαστε ειναι να ζουμε την καθε στιγμη,σαν να ειναι η τελευταια,να αγαπαμε χωρις προυποθεσεις,να κοιταμε τους αλλους στα ματια και να τους προσφερουμε το αγνο χαμογελο μας που εχουν τοση αναγκη.Η ζωη,δεν βρισκεται ουτε στο εγω,ουτε στο εσυ,αλλα στο εμεις!!!Καλη σας χρονια.