Ανοιξη..κι ομως το γκριζο βλεμμα στη ματια καποιων ανθρωπων δεν λεει να φυγει.Τους βλεπω καθε μερα να παλευουν με χιμαιρες.Να αγωνιζονται να πετυχουν οσα εχουν βαλει στο μυαλο,χωρις να τους μενει χρονος να κοιταξουν τον ουρανο,να δουν πως τα συννεφα εχουν διαλυθει και πως τιποτα αυριο δεν θα ειναι το ιδιο.Καθε μερα ενας μικρος αγωνας για να καλυψουμε τα καθε ειδους κενα,για να χειροκροτηθουμε απο τους θαυμαστες μας που θα σπευσουν για ακομα μια φορα να μας συγχαρουν για την εξοχη ερμηνεια.Ηθοποιοι σε μια καλοστημενη παρασταση και απο κατω να σε αποθεωνει το πληθος και εσυ να νιωθεις ετσι ευτυχης..Και ο ουρανος?βρηκες χρονο να τον κοιταξεις τελευταια,να χαθεις στην απεραντοσυνη του ,που σε παρασυρει να κανεις ονειρα...κι ας μεινουν απλα ονειρα..φτανει που ονειρευτηκες,φτανει που αφεθηκες εστω και μια στιγμη να ζησεις μεσα στη μαγεια μιας νεφελης.Τελικα αυτο που καταλαβα ειναι οτι κανενας χειμωνας δεν προκειται να σε αγγιξει,αν εχεις ανοιξη στην ψυχη!!!
ΕΔΩ "ΚΟΛΛΑΕΙ" ΤΟ "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". ΑΝΑΛΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΝΟΥΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΤΟ "ΕΙΝΑΙ" ΜΑΣ ΣΤΗΝ "ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ" ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΔΟΓΜΑΤΟΣ... ΑΡΚΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΝ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ "ΕΓΩ"* ΜΑΣ... ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ "ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφή*ΕΝΝ. Η ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ