Τα χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων

Κανέλα, ζάχαρη άχνη και μέλι. Οι γεύσεις, οι μυρωδιές, τα αρώματα που πλημμυρίζουν την μαγεία των παιδικών μου χρόνων. Τότε που περίμενα με ανυπομονησία να βγουν τα μελομακάρουνα από τον φούρνο και που πήγαινα στα κλεφτά τα βράδια που όλοι κοιμούνταν να χτυπήσω η λαίμαργη ακόμα ένα. Άλλωστε πάντα το απαγορευμένο είναι πιο γλυκό!!! ασχέτως αν η ζυγαριά με έδειχνε μερικά κιλά περισσότερο. Τα νούμερα τότε δεν με ένοιαζαν. Μεταξύ μας ούτε και τώρα δεκάρα δεν δίνω.
Και όταν το χριστουγεννιατικο δέντρο έπαιρνε την θέση του στην γνωστή πάντοτε γωνία, έμενα ξάγρυπνη τα βραδια να κοιτάζω τα λαμπάκια και να ταξιδεύω. Σε μέρη που ήθελα να πάω, σε ανθρώπους που ήθελα να γνωρίσω, σε πράγματα που ήθελα να κάνω. Καθόμουν στην γωνια και περίμενα με την αδερφή μου τον Αγιο Βασίλη. Μέχρι που η Μαρία μου αποκάλυψε ένα μεγάλο μυστικό που γκρέμισε ολόκληρη την νεραιδοχώρα που είχα πλέξει με την φαντασία μου. Θυμάμαι ακόμα σαν χθες την μεγάλη αποκάλυψη πως δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Δεν ήθελα και αρνιούμουν πεισματικά να το δεχτώ. Δεν γίνεται. Υπάρχει επέμενα. Και υπάρχει γιατί μέσα μου ζούσε ατόφιο το παραμύθι. Ακόμα και σήμερα το ίδιο ονειροπαρμένη είμαι. Δεν άλλαξε κάτι από τότε. Ακόμα πιστεύω στα παραμύθια. Ακόμα πιστεύω στον Αγιο Βασίλη. Και κάθε χρόνο κάθομαι και του γράφω τι θέλω να μου φέρει. Μπορεί να μην έρχεται από την καμινάδα, γιατί δεν έχω, αλλά τα ''δώρα'' μου είναι κάθε χρόνο εκεί και με περιμένουν. Και όλα αυτά γιατί ακόμα με παιδική αφέλεια, πιστεύω στο Θαύμα!!! Στο θαύμα που προέρχεται από μέσα μας. Χωρις την διαμεσολάβηση κανενός άλλου.Παρά μονο του εαυτού μας.
Καλές γιορτές σε όλους και ελπίζω το Θαύμα της ζωής σας να σας επισκεφτεί σύντομα.Φτάνει να πιστέψετε λίγο σε αυτό!!!

Απόπειρες διατήρησης του Χ

Κάθομαι σε μια ερημική καφετέρια και χαζεύω τριγύρω

Ψυχή καμία. Μόνο το γκαρσόνι να περνά διακριτικά από πίσω μου για να δει τι κάνω εδώ παρέα με τον υπολογιστή μου. Διακριτική περιέργια θα έλεγα.

Σκέφτομαι πως εν τέλει υπάρχουν πολλοί λόγοι για να σχηματιστεί το Χ στο πρόσωπό σου. Να διατηρηθεί όμως;

Για να διατηρηθεί θέλει τέχνη. Τέχνη να μην περιπέσεις στην παγίδα της σοβαροφάνειας που σου πλασάρουν περιτυλιγμένη σε ιλλουστρασιόν περιτύλιγμα. Τέχνη να μην σε παρασύρει το Π του Πρέπει και το Ν του να. 

Θα έλεγα πως χρειάζεται ενίοτε ικανότητα εξισορροπιστή για να βαδίσεις πάνω στο τεντωμένο σκοινί που η ίδια η κοινωνία έχει απλώσει μπροστά σου και κρέμμεται εκεί ωσάν δαμόκλειος σπάθη, να ακολουθεί κάθε σου βήμα και να υποκινεί τον ρυθμό σου.

Να βγεις πρεπει και να τρέξεις μακριά από ό, τι σε θλίβει και σε συνθλίβει. 

Να λύσεις τα πανιά και να ξανοιχτείς στον ούριο άνεμο που σου ξεμπλέκει τα μαλλιά.

Να αφεθείς στο άγγιγμά του, που σου ξυπνά πρωτόγνωρα συναισθήματα

Να γελάσεις με την ψυχή σου, όπως όταν ήσουν μικρό παιδί και στεκόσουνα με καμάρι μπροστά στην τούρτα γενεθλίων, έτοιμο να σβήσει τα κεράκια και να καταχειροκροτηθεί από το πλήθος, γιατί τα κατάφερε.

Να θυμηθείς ξανά να ενθουσιάζεσαι με μικρά πράγματα. Ένα χάδι, ένα φιλί, μια σοκολάτα, ένα φεγγαράκι μου λαμπρό και μια άσπρη ποδιά μπροστά σου, για να μην λερωθείς καθώς τρως.

Προπάντων να μάθεις να αφουγκράζεσαι.Όχι να ακούς. Να αφουγκράζεσαι. Να βυθομετράς τα ενδότερα σου και ας μην ξέρεις καλό κολύμπι.Κι ας φοβάσαι πως δεν ξέρεις τα μονοπάτια και ίσως χαθείς.

Κάπου εκεί θα δεις ξανά το Χ να σχηματίζεται στο πρόσωπό σου...ξανά και ξανά...μέχρι να σου γίνει δεύτερη φύση...σάρκα της σάρκας σου και ψυχή της ψυχής σου!!!