Μια ιδιαιτερη αφιερωση...

<<Ελάχιστοι μας διαβάζουν,ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,μένουμε αδικαίωτοι και αχειροκροτητοι σε αυτή τη μακρινή γωνιά,όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά>>.Διαβάζω αυτό το επιγραμματικοτατο ποίημά του Μοντη και σκέφτομαι πόσες αληθειες λέει ακόμα και σήμερα,τόσα χρόνια μετά τη δημοσίευση του.Η πικρια του ποιητή έντονη ,μιας και πολύ λίγοι διαβάζουν Έλληνες ποιητές,μιας και πολύ λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τα υψηλά νοήματα του ποιητικού λόγου.Αιτία δεν είναι μόνο η γλώσσα μας την οποία λίγοι μιλούν και λίγοι μπορούν να καταλάβουν.Η αιτία βρίσκεται και αλλού..Σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που αφουγκράζονται όσα λέγονται η γράφονται,μιας και οι πλείστοι αρέσκονται να μιλούν και όχι να ακούν.Μας εντυπωσιάζουν τα μεγάλα λόγια των καρεκλοκενταυρων που είναι γεμάτα με όλα τα είδη του μέλλοντα και ιδιαίτερα του εξακολουθητικού...θα θα θα....Και έτσι ο λόγος των πνευματικών ανθρωπων παραμενει καταχωνιασμενος στα ραφια των βιβλιοπωλειων να μας θυμιζει πως τα δυσκολα μας κουραζουν,εχουμε συνηθισει σε τροφη πιο ευπεπτης μορφης.Γιατι αλλωστε να κουρασουμε το μυαλουδακι μας βαζοντας το να σκεφτει?Αφορμη για την αναρτηση μου αυτη ,υπηρξε η συζητηση που ειχα με καποιους μαθητες μου οι οποιοι με ρωτησαν γεματοι απορια<<και τι περιμενε ο Μοντης,οτι θα διαβαζαν αρκετοι τα ποιηματα του?>>.Προσπαθησα να τους εξηγησω την αξια της τεχνης και δη της ποιησης.Την μαγεια του λογου που σε συνεπαιρνει,σε προβληματιζει,σε βαζει να βγεις για λιγο απο την εγωιστικη σου υπαρξη και να γινεις ο λογος,η μετουσιωση του δημιουργου.Να νιωσεις πως η υπαρξη του λογου γινεται υψιστο ειδος τεχνης χωρις την οποια η ζωη μας θα ηταν πεζη.Ελπιζω να τους επεισα εστω και λιγο και αυτο θα φανει αν κατεβουν καποια βιβλια απο τα ραφια τους,οχι για να τα ξεσκονισουν,αλλα εστω για να τα μετροφυλλισουν.Ευχομαι να τους εκανα να δουν πως η τεχνη δεν ειναι συμφωνα με τον Ντεγκαρ ,αυτο που βλεπεις,αλλα αυτο που κανεις τους αλλους να δουν!!!Παιδια η αναρτηση αυτη ειναι εξαιρετικα αφιερωμενη σε σας!!!