Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ

Η γενια μου μεγαλωσε με κυριακατικους περιπατους με το αυτοκινητο,μιας και η κυριακη ηταν τοτε μια μερα ξεγνοιασιας και ανεμελιας.Τα σαββατα κτυπουσε κανονικα ο κωδωνας που μας μαζευε στο προαυλιο του σχολειου για την καθιερωμενη προσευχη.Λες και ολα ηταν τοσο απλα και περιτυλιγμενα με ενα πλεγμα τρυφεροτητας.Μεγαλωσαμε με παραμυθια και μαγισσες,νανους και χιονατες.Και να που τοσος μυθος δεν μας εκανε και τοσο μεγαλο κακο...Τοτε στα τετραδια που μυριζαν ανθονερο και τριανταφυλλο,χαραζαμε τα πρωτα γραμματα μας και νιωθαμε τοσο σπουδαιοι που καταφεραμε το ομικρο μας να ειναι ολοστρογγυλο..λες κι αν δεν ηταν θα υστερουσαμε σε κατι.Υστερα ηρθαν οι πρωτοι ερωτες και μας εβαλαν σε ωραιους μπελαδες.Γραμματα και χαμογελα το διαλειμμα,πειραγματα απο τους συμμαθητες.Και οι δασκαλοι να σου εμπνεουν σεβασμο,γιατι απο αυτους περιμενες να μαθεις τα παντα..Ακομα και οι αταξιες ειχαν και αυτες τη γλυκα τους ,ιδωμενες τωρα απο αλλη ματια.Μαθαμε να μοιραζομαστε τα διαλειμματα το φαγητο μας με τους φιλους μας.Και καθε φορα που ανοιγαμε το τετραδιο ,η ματια μας επεφτε στο δεν ξεχνω και στις εικονες απο τα κατεχομενα χωρια μας.Τοτε,και το θυμαμαι καλα αυτο ειχαμε τοσο ελευθερο χρονο,που δεν ξεραμε τι να τον κανουμε.Χανομασταν μεχρι να ακουσουμε τη μανα μας να φωναζει το ονομα μας για δεκατη ...και οχι μονο φορα..Η γειτονια μας τοτε ειχε αλλη χαρη και ας μην ηταν καν ασφαλτοδρωμενοι οι δρομοι.Το παιχνιδι ηταν για μας μιαπλη διαδικασια που σου εδινε χαρα.Στο ραδιοφωνο υπηρχαν οι δισκοι της αγαπης και εμεις τοτε καναμε αφιερωσεις.Πηγαιναμε σε παρτυ και χορευαμε με την ψυχη μας.Δεν αφηναμε την καθε μερα να περασει χωρις να ακουστει το γελιο μας στη γειτονια.Τωρα δεν βλεπω καθολου παιδια να παιζουν στις γειτονιες.Λες και εχουν χαθει τα παιδικα χαμογελα που ακουγονταν καποτε απο ακρη σε ακρη.Τωρα στελνουν ψευτικα χαμογελα στην οθονη του υπολογιστη.Και τις φωνες τους απορροφησαν τα αυτοκινητα που περνουν...τωρα οπως λεει και ο αγαπητος Αναγνωστακης τα παιδια δεν γελουν,δεν ψιθυριζουν μυστικα,δεν εμπιστευονται...