Πως είναι άραγε να βλέπεις το φως του ήλιου μετά από το σκοτάδι 69 ημερών?Πως είναι να αντικρίζεις την απεραντοσύνη του ουρανού,οταν σου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό ότι δεν θα έχεις ίσως ξανά την ευκαιρία ,να σηκώσεις ψηλά το βλέμμα και να χαμογελάσεις στη μέρα που ξημερώνει?Κλείνω τα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και προσπαθώ να φανταστώ πως είναι να σου κλέβουν το φως,πως νιώθεις στα έγκατα της γης ,όταν την νιώθεις πάνω από το κεφάλι σου...η αγωνία να σε πνίγει ,να μην
ξέρεις αν θα αντικρυσεις ξανα τους ανθρωπους που αγαπας.Σκεφτεσαι...εχω προλαβει να εκφρασω την αγαπη μου ,σε αυτους που δεν αντεχουν να ζησουν μακρια μου?Εχω πει συγγνωμη σε αυτους που πληγωσα?προλαβα να ταχυδρομησω το γραμμα σε ενα φιλο που εχει καιρο να μαθω νεα του?τηλεφωνησα σε αυτους που υποσχεθηκα οτι θα κραταω επαφη μαζι τους ,οτι και να γινει?Στους γονεις μου?βρηκα το χρονο να μοιραστω τον πολυτιμο μου χρονο μαζι τους?Θα τα καταφερω να βγω καποτε απο δω ?και αν ναι η ζωη μου θα ειναι ξανα η ιδια?Χιλιαδες μελισσες οι αποριες που μου θολωνουν το μυαλο...Κι ομως η διασωση αυτων των ανθρωπων που χαιρετιζεται ανα το παγκοσμιο φανερωνει για αλλη μια φορα το μεγαλειο του ανθρωπου,την αλληλεγγυη και το ενστικτο της αυτοσυντηρησης και της επιβιωσης...οταν καραδοκει ο τιμονιερης που σε περιμενει για να σε παρει στον κατω κοσμο.Οι ανθρωποι αυτοι που καταφεραν να ανασυρθουν σημερα ζωντανοι,αποδεικνυουν πως η θεληση για ζωη ειναι πολυ δυνατη,εστω κι αν απο δω και στο εξης τιποτα δεν θα φανταζει ιδιο για αυτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου