Οταν βρεχει...

Βρέχει...τα δάκρυα του Θεού πέφτουν στην κουρασμένη από την κάψα γη και την ανακουφίζουν.Σαν το μωρό που αποζητά το στήθος της μάνας του για να χορτάσει την πείνα του και να νιώσει την επαφή του σώματος του με τη γυμνή σάρκα.Ανακούφιση,εξιλέωση,ξέπλυμα των δικών μας αμαρτιών,έξαψη των παθών μας.Έτσι νιώθω την βροχή να πέφτει από τον ουρανό ,για να εξαφανίσει το σκοτάδι της καρδιάς μας που κουβαλάμε μαζί με την ύπαρξη μας,μαζί με όσα μας κυκλώνουν και μας περικυκλώνουν.Αν η βροχή είχε φωνή τι άραγε να έλεγε?μήπως πως η πεζότητα της ζωής μας, μας έχει τόσο πολύ απορροφήσει που δεν μπορούμε να δούμε πίσω από το παραπέτασμα της εγωκεντρικής ύπαρξης μας?άραγε μάθαμε να αφουγκραζόμαστε την εσωτερική μας φωνή που σαν θηρίο ανήμερο ξελαρυγγίζεταιαλλά εμείς υποταγμένοι στην μηδαμινότητα της ύπαρξης μας ,δεν την ακούμε?μυρισαμε ποτέ την βρεγμενη γη ?αφεθηκαμε να μας παρασυρει η μαγεια της ,η μηπως δεν εχουμε χρονο για τετοιες ανεξοδες πολυτελειες?Οταν ημουν μικρη μου ελεγαν πως οταν βρεχει,κλαιει ο Θεος και τοτε εβαζα και εγω τα κλαματα για να μην τον αφησω να κλαιει μονος του!!!Δεν μπορουσα να καταλαβω πως μπορει καποιος να κλαιει και το κλαμα του να σου αφηνει ενα ευφροσυνο αερακι στην καρδια.Και επειδη μου αρεσε να ρωτω συνεχεια,γεγονος που δεν ξεφορτωθηκα ακομα,βομβαρδιζα με ερωτησεις οποιον μεγάλο,σε ηλικια εννοειται,στεκοταν διπλα μου εκεινη την στιγμη.Γιατι να κλαιει αραγε ο Θεος?του θυμωσε η μαμα του?μηπως τσακωθηκε με τα συννεφα?Σημερα  που υποτιθεται καταλαβα τουσ λογους νιωθω οτι εχει χαθει η μαγεια που περικλειε την υπαρξη της βροχης..Αυτο ομως που εξακολουθω ακομα να κουβαλω,ειναι τη γλυκια μελαγχολια που με διακατεχει οταν ανοιγουν οι κρουνοι του ουρανου.