Οταν βρεχει...

Βρέχει...τα δάκρυα του Θεού πέφτουν στην κουρασμένη από την κάψα γη και την ανακουφίζουν.Σαν το μωρό που αποζητά το στήθος της μάνας του για να χορτάσει την πείνα του και να νιώσει την επαφή του σώματος του με τη γυμνή σάρκα.Ανακούφιση,εξιλέωση,ξέπλυμα των δικών μας αμαρτιών,έξαψη των παθών μας.Έτσι νιώθω την βροχή να πέφτει από τον ουρανό ,για να εξαφανίσει το σκοτάδι της καρδιάς μας που κουβαλάμε μαζί με την ύπαρξη μας,μαζί με όσα μας κυκλώνουν και μας περικυκλώνουν.Αν η βροχή είχε φωνή τι άραγε να έλεγε?μήπως πως η πεζότητα της ζωής μας, μας έχει τόσο πολύ απορροφήσει που δεν μπορούμε να δούμε πίσω από το παραπέτασμα της εγωκεντρικής ύπαρξης μας?άραγε μάθαμε να αφουγκραζόμαστε την εσωτερική μας φωνή που σαν θηρίο ανήμερο ξελαρυγγίζεταιαλλά εμείς υποταγμένοι στην μηδαμινότητα της ύπαρξης μας ,δεν την ακούμε?μυρισαμε ποτέ την βρεγμενη γη ?αφεθηκαμε να μας παρασυρει η μαγεια της ,η μηπως δεν εχουμε χρονο για τετοιες ανεξοδες πολυτελειες?Οταν ημουν μικρη μου ελεγαν πως οταν βρεχει,κλαιει ο Θεος και τοτε εβαζα και εγω τα κλαματα για να μην τον αφησω να κλαιει μονος του!!!Δεν μπορουσα να καταλαβω πως μπορει καποιος να κλαιει και το κλαμα του να σου αφηνει ενα ευφροσυνο αερακι στην καρδια.Και επειδη μου αρεσε να ρωτω συνεχεια,γεγονος που δεν ξεφορτωθηκα ακομα,βομβαρδιζα με ερωτησεις οποιον μεγάλο,σε ηλικια εννοειται,στεκοταν διπλα μου εκεινη την στιγμη.Γιατι να κλαιει αραγε ο Θεος?του θυμωσε η μαμα του?μηπως τσακωθηκε με τα συννεφα?Σημερα  που υποτιθεται καταλαβα τουσ λογους νιωθω οτι εχει χαθει η μαγεια που περικλειε την υπαρξη της βροχης..Αυτο ομως που εξακολουθω ακομα να κουβαλω,ειναι τη γλυκια μελαγχολια που με διακατεχει οταν ανοιγουν οι κρουνοι του ουρανου.

Η γενια των κλαμπ

Δυο τύποι ωραίοι, σαν να βγήκαν τώρα από εξώφυλλο περιοδικού μόδας και μια ψηλή ξανθια γκόμενα που προσπαθεί να ισορροπήσει στις καινούριες γόβες της,στέκεται στην είσοδο του κλαμπ και σε εξετάζει εξονυχιστικα για δυο -τρία δευτερόλεπτα.Αν πληρεις  τα κριτήρια...γραμμωμενοι κοιλιακοί,περπάτημα cat walk και ύφος που δεν σου επιτρέπει να κοιτάζεις κάτω ,παρα μονό προς τον ουρανό...ε τότε ναι, παίρνεις την συγκατάθεση να περάσεις τις πύλες του ναου της νύχτας. Αν μάλιστα παρκαρεις και το φτηνιάρικο αυτοκίνητο σου ,που  κοστίζει  μόνο εκατό χιλιάδες ευρώ,στο πεζοδρόμιο,μπαίνεις  στο κλαμπ πρώτος με ύφος δέκα καρδιναλίων.Κοινωνικός ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο? Όχι θα μου πεις...γιατί σήμερα έχουμε ξεχάσει την έννοια κάποιων όρων στο βωμό της εγωπαθειας μας. Όλα καλά και ωραία μέχρι εδώ.Νιώθεις πως μόλις έδωσες εξετάσεις και πέρασες μόλις σου ανοίξουν την πόρτα και σε καλωσορίσουν, υπό τον υπόκωφο ήχο της εξαίσιας μουσικής.Δεν εχω τίποτα να μοιράσω  με τους ιδιοκτήτες τέτοιων μαγαζιών,ούτε κατηγορώ όσους επιλέγουν να διασκεδάζουν με αυτόν τον τρόπο ,αλλά  σήμερα θέλω να καταθέσω τι έχω ζήσει αυτό το σαββατοκύριακο σε γνωστό κλαμπ στο οποίο ήμουν καλεσμένη.Κόσμος να στέκεται απλως κρατώντας το ποτό του και να κοιτάζει στο άπειρο.Άλλωστε που να δει και κάτι,αφού εδώ μέσα η αρχή ηλεκτρισμού απουσιάζει,να μοστραρει τα καινούρια του ρούχα, που τα ψώνισε για αυτόν ακριβώς τον σκοπό.Να προσπαθεί να μιλήσει με τους άλλους ,αλλά μάταια γιατί πολύ απλά δεν ακούει...Το μόνο λοιπόν που του μένει είναι να κάνει τον τσολιά που στέκεται ακίνητος ,χωρίς να μιλα,χωρίς να κουνιέται.Βλέπεις και να θέλεις να κουνηθείς δεν γίνεται ,αφού έχεις μόνο ελάχιστα τετραγωνικά στα οποία δικαιούσαι να στηριξεις το κορμί σου.Αφού λοιπόν υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα τον ταλαιπωρησω ξανά σε τέτοιους χώρους έφυγα τρέχοντας και πολλα ερωτηματικα με ακολουθησαν κατα ποδας.Μηπως γερασα? μηπως ημουν υπερβολικα γκρινιαρα?υπαρχει κοσμος που πραγματικα διασκεδαζει εδω μεσα?και αν ειναι ετσι γιατι κανεις δεν χορευει?γιατι κανεις δεν χαμογελα παρα μονο αφου αδειασει το μπουκαλι που εχει μπροστα του και παραγγειλει και δευτερο?Οταν καταφερω να απαντησω αυτα τα ερωτηματα, θα επανελθω.

Ευτυχως ακομα παραμενει ονειρο...

Είναι βράδυ και οδηγώ το αυτοκίνητο μου στη μεγάλη λεωφόρο όταν χτυπά το τηλέφωνο μου.Με ειδοποιούν ότι η νανοσυσκευη που είναι εμφυτευμενη στο σώμα μου έχει εντοπίσει κάποιες μικρές αρρυθμίες.Με καθησυχάζουν ότι δεν είναι κάτι σοβαρό.Το ελικόπτερο θα έρθει να με πάρει σε δέκα λεπτά,αφού μόλις έχει εντοπίσει που βρίσκομαι και ο νανογιατρος είναι έτοιμος να εξετάσει το μικροτσίπ που έχω μέσα στο σώμα μου.Πάλι καλά λέω.Έχω στη διάθεση μου αρκετό χρόνο για φαγητό.Σταματάω στο φαρμακείο και παίρνω το φαι μου.Αν ήθελα φυσικά μπορούσα να το παραγγείλω και σε χρόνο μηδαμινό θα έφτανε κοντά μου. Καταπίνω το χάπι μου με μπόλικο νερό και νιώθω ήδη το αίσθημα χορτασμού.Έχω ακόμα πέντε λεπτά στη διάθεση μου οποταν παίρνω τηλέφωνο τον ειδικό σε θέματα πνευματικών δικαιωμάτων για να του καταγγειλω την αντιγραφή ενός δικού μου κειμένου που διένειμα εγώ πρώτος στους μαθητές μου που παρακολουθούν ιστορία μέσω του second life.Αφού διευθετησα και αυτό το θέμα καταφθάνει το ελικόπτερο.Με μεταφέρουν στο νοσοκομείο για τις τυπικές εξετάσεις.Ο νανογιατρος συστήνει να μείνω μέσα για ένα βράδυ έτσι ώστε να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις.Αυτή η δήλωση του δεν μου άρεσε καθόλου.Πρέπει να πάρω τηλέφωνο τον προσωπικό μου διαχειριστή χρόνου και να τον συμβουλευτω.Εξάλλου αύριο με περιμένει η δουλεία μου.Είμαι φροντιστής διαστημικών ταξιδιών.όπως λέμε αεροσυνοδός.Ο γιατρός επιμένει.Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά..Ευτυχώς εδώ μέσα οι ανθρωπομηχανες μου συμπεριφέρονται πολύ καλά.Μου φέρνουν μπόλικο φαι και φροντίζουν για τη διασκέδαση μου.Ξέχασα να σας πω πως μου έφεραν και καθαρά ρούχα. Ένα πράσινο φόρεμα φτιαγμένο από καλάμια ,έτσι για να δηλώσουμε την επιστροφή μας στη φύση και στις οικολογικές συνήθειες.Ακούω φωνες που γίνονται ολοένα και πιο δυνατές.Ναι ,τώρα ένα χέρι με σκουνταει.Πέφτω κάτω από το κρεβάτι.Τι όμορφο πρωινό ξυπνημα ευτυχως ακόμα ζω εν έτη 2010!!!

NewsIt.gr Στην επιφάνεια οι πρώτοι μεταλλωρύχοι!

Πως είναι άραγε να βλέπεις το φως του ήλιου μετά από το σκοτάδι 69 ημερών?Πως είναι να αντικρίζεις την απεραντοσύνη του ουρανού,οταν σου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό ότι δεν θα έχεις ίσως ξανά την ευκαιρία ,να σηκώσεις ψηλά το βλέμμα και να χαμογελάσεις στη μέρα που ξημερώνει?Κλείνω τα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και προσπαθώ να φανταστώ πως είναι να σου κλέβουν το φως,πως νιώθεις στα έγκατα της γης ,όταν την νιώθεις πάνω από το κεφάλι σου...η αγωνία να σε πνίγει ,να μην

ξέρεις αν θα αντικρυσεις ξανα τους ανθρωπους που αγαπας.Σκεφτεσαι...εχω προλαβει να εκφρασω την αγαπη μου ,σε αυτους που δεν αντεχουν να ζησουν μακρια μου?Εχω πει συγγνωμη σε αυτους που πληγωσα?προλαβα να ταχυδρομησω το γραμμα σε ενα φιλο που εχει καιρο να μαθω νεα του?τηλεφωνησα σε αυτους που υποσχεθηκα οτι θα κραταω επαφη μαζι τους ,οτι και να γινει?Στους γονεις μου?βρηκα το χρονο να μοιραστω τον πολυτιμο μου χρονο μαζι τους?Θα τα καταφερω να βγω καποτε απο δω ?και αν ναι η ζωη μου θα ειναι ξανα η ιδια?Χιλιαδες μελισσες οι αποριες που μου θολωνουν το μυαλο...Κι ομως η διασωση αυτων των ανθρωπων που χαιρετιζεται ανα το παγκοσμιο φανερωνει για αλλη μια φορα το μεγαλειο του ανθρωπου,την αλληλεγγυη και το ενστικτο της αυτοσυντηρησης και της επιβιωσης...οταν καραδοκει ο τιμονιερης που σε περιμενει για να σε παρει στον κατω κοσμο.Οι ανθρωποι αυτοι που καταφεραν να ανασυρθουν σημερα ζωντανοι,αποδεικνυουν πως η θεληση για ζωη ειναι πολυ δυνατη,εστω κι αν απο δω και στο εξης τιποτα δεν θα φανταζει ιδιο για αυτους.

ΕΚΕΙΝΗ

Ανοίγει την πόρτα.Του φάνηκε πως την άκουσε να χτυπά.Δεν βλέπει όμως κανένα να στέκεται στο κατώφλι.Μένει εκεί να παρατηρεί για αρκετή ώρα και τότε την βλέπει να εμφανίζεται μπροστά του.Του μι λα ,αλλά η φωνή της δεν φτάνει στα αυτιά του.Φαίνεται πως τον επικρίνει γιατί κάνει μορφασμούς που παραπέμπουν σε θυμό.Ναι,τώρα καταλαβαίνει...είναι θυμωμένη γιατί τον τελευταίο καιρό δεν την ακούει η μάλλον την ακούει αλλά την προσπερνά.Πάλι καλά που του χτύπησε απόψε την πόρτα.Έπρεπε να την συναντήσει ξανά για να καταλάβει την αξία της και να πάρει τις σωστές αποφάσεις.Έκλεισε την πόρτα χαρούμενος,ξέροντας τώρα πως ΑΥΤΉ ,θα του χτυπούσε ξανά ...και αυτή δεν ήταν άλλη  από τη συνείδηση του.Αυτή που τόσο καιρό νόμιζε πως τον είχε εγκαταλείψει.Παρουσιάστηκε μπροστά του για να του θυμίσει ξανά πως ο,τι και να κάνει δεν θα καταφέρει να την διαγράψει,ευτυχώς, η δυστυχώς για αυτόν!!!

Οταν θελεις κατι παρα πολυ,το συμπαν κανει τον Κινεζο

Προς θεου,δεν εχω κατι με τον Παολο Κοελο,και ας με συγχωρεσουν οι Κινεζοι που τους χρησιμοποιησα ως παρομοιωση στον τιτλο...δεν εχω τιποτα με τον συμπαθεστατο αυτο λαο-ουτε με τον Κοελο,αλλα βαρεθηκα να συστηνουν στον κοσμο βιβλια αυτοβοηθειας-αυτοβελτιωσης που δεν παρακινουν σε πραξη ,αλλα σε απραξια...Η φραση κλισε που ακουγεται απο παντου ειναι πως οταν θες κατι παρα πολυ,το συμπαν συνομωτει,για να γινει πραγματικοτητα.Εδω ειναι που χαλιεμαι και εκνευριζομαι ενιοτε. Πως μπορεις να δημιουργησεις κατι απο το μη ειναι? Πως μπορεις να καθισεις με τα χερια σταυρωμενα και να παρακαλας να πετυχεις μια προαγωγη,να ανεβει το γοητρο σου,να ταξιδεψεις σε ολο τον κοσμο,να γνωρισεις τον ερωτα της ζωης σου,να πετυχεις καθε σου στοχο?Ολα αυτα δεν θα ερθουν ουρανοκατεβατα επειδη ασπαστικες τη θεωρια των θετικιστων,οσες αυθυποβολες κι αν εκανες δεν θα δεις κανενα αποτελεσμα, γιατι οπως πολυ σοφα εχουν πει οι αρχαιοι ημων προγονοι<<Συν Αθηνα και χειρα κινει>>.Μηπως ολες αυτες οι σχολες που δηθεν διδασκουν τον θετικο τροπο σκεψης ,καλο θα ηταν να προσθεσουν, πως οταν θες κατι παρα πολυ ,κανε τα αδυνατα δυνατα ,να το πετυχεις.? Δουλεψε με πεισμα,υπομονη και επιμονη και ισως πετυχεις.Και να αποτυχεις σημασια δεν εχει ο προορισμος ,αλλα ο δρομος.Γιατι οπως λεει ο Καβαφης<<κι αν πτωχικη την βρεις η Ιθακη δεν σε γελασε. Ετσι σοφος που εγινες με τοσες γνωσεις,ηδη θα καταλαβες οι Ιθακες τι σημαινουν>>.

Να μου δανειζες τωρα μιαν ανταποδοση
για δυο τρεις μερες μιαν αγαπη.θα σ"την επιστρεψω αθικτη.και να μεθυσω και να χυθω απανω της,

Ο αποηχος της νυχτας

Εξω σκοταδι και αυτος να ψαχνει να βρει το φως σε μια ιστορια που εχει ηδη τελειωσει.Να βουλιαζει στο κενο,γυρευοντας το καραβι εκεινο που θα τον οδηγησει σε ενα απανεμο λιμανι.Αγνοει πως τα απανεμα και ατρικυμιστα λιμανια δεν εχουν να προσφερουν τιποτα,η φουρτουνα ειναι αυτη που θα βγαλει προς τα εξω την καλη ψαρια.Βγαινει εξω για να ανασανει.Νιωθει το βαρος του ουρανου πανω απο το κεφαλι του,τον αποηχο της νυχτας να τον βασανιζει,γιατι οι απουσιες ειναι πιο τρομακτικες τα βραδια.Γυριζει στους δρομους περιμενοντας απο τα σοκακια να βγουν φωνες και να του δωσουν μια απαντηση.Δεν ξερει τι ψαχνει,αφου ως τωρα ειχε τα παντα και δεν χρειαστηκε να ψαξει πουθενα.Ο ηχος του τηλεφωνου τον αποσυντονιζει.Ειναι οι φιλοι του που τον ψαχνουν,που θελουν να γαληνεψουν την αγριεμενη του ψυχη.Τον καλουν να τρεξει κοντα τους και αυτος σκυβει και προσκυνει.Η συναντηση γινεται στα τραπεζακια εξω.Περιμενει να πιαστει απο μια λεξη,μια ματια,ενα χτυπημα στην πλατη απο ενα φιλο.Ολοι ομως βρισκονται στην ιδια θεση με αυτον.Τους κυνηγαει η σκια τους,αναζητουν το χαμενο τους εαυτο.Πως να δωσουν οταν εχουν δωσει τα παντα,ακομα και τον ιδιο τους τον εαυτο?Πως να φωναξουν οταν ο λυγμος πνιγει τη φωνη τους και οταν στο φιλο αυτο βλεπουν το αντιφεγγισμα της δικης τους υπαρξης?Ξεκιναει να φυγει με σκυμμενο το κεφαλι.Ο εαυτος του φανταζει τεραστιος στον ισκιο της λαμπας.Βλεπει τη ψυχη του σε καθε του βημα να τον ακολουθει και αναρωτιεται αν τα καταφερει καποτε να συμβαδιζει με αυτην,αν καταφερει να μην του ξεφυγει ξανα,αν καταφερει να την παγιδευσει βαθια μεσα στο σωμα του.Συμβαινουν ομως αυτα?Προχωρει μες τη νυχτα χωρις να ξερει που πηγαινει.Δεν βλεπει πολυ καλα μπροστα του καθως εχει βουρκωσει.Ενα μικρο παιδακι στην ακρη του δρομου του ζητα λεφτα για να αγορασει κατι,να ικανοποιησει το αδειο του στομαχι.Αδειαζει το πορτοφολι του στα χερια του μικρου και μαζι αδειαζει και την ψυχη του.Νιωθει τωρα λευτερος,ετοιμος να πεταξει.Το παιδι,εκεινα τα απεραντα ματια μες τα δικα του,του εδειξαν το δρομο της λυτρωσης.Συνεχιζει το δρομο του.Μονο που τωρα στο προσωπο του αχνοφεγγει ενα χαμογελο.Αρχιζει να γελα δυνατα.Οι ανθρωποι που τον βλεπουν τον παιρνουν για τρελο.Δεν τον νοιαζει .Αυτοι δεν ξερουν.Αυτος ομως ξερει.

<Το φθινοπωρο σκοτωσε το καλοκαιρι>.ΑΠΟΛΙΝΕΡ.

Να μαι και παλι εδω μετα  α πο αρκετο διαστημα απουσιας,μιας και προσπαθουσα και εγω να προσαρμοστω στην καινουρια εποχη.Μπορει να μην κιτρινησαν ακομα τα φυλλα και ο υδραργυρος να μην καταδεχεται να κατεβει κατω απο τους 30 βαθμους κελσιου,ομως το φθινοπωρο ειναι εδω,ημερολογιακα τουλαχιστον.Φθινοπωρο.Μια εποχη που απο μονη της σου προκαλει μια γλυκια μελαγχολια.Λιγο ο μουντος καιρος,λιγο η επιστροφη απο τις διακοπες σε επαναφερουν στην πραγματικοτητα.Πρεπει να θεσεις καινουργιους στοχους,να φερεις περας ολα αυτα που αφησες το καλοκαιρι να σε περιμενουν,πρεπει,πρεπει,πρεπει.Μην μου αγχωνεστε ομως.Το φθινοπωρο γινεται η τελεια εποχη αν σκεφτειτε λιγο θετικα.Ειναι μια παραγωγικη περιοδος σε καθε κεφαλαιο της ζωης.Κρατατε τους ανθρωπους που αξιζουν και αφηνετε τους αλλους να σας εγκαταλειψουν με ελαφρα πηδηματακια.Δουλευετε με περισσοτερη ορεξη ,αφου εχετε ηδη φορτισει τις μπαταριες σας στις καλοκαιρινες διακοπες.Ανανεωνεστε εμφανισιακα,κλεινοντας επιτελους το πολυποθητο ραντεβου στο κομμωτηριο και στην αισθητικο.Αν παλι θελετε να αποδρασετε υπαρχουν πολλες επιλογες.Καντε αγροτουρισμο-πολυ διαδεδομενος τον τελευταιο καιρο-οι Πλατρες,το Ομοδος,τα Λευκαρα,ο Αγρος σας περιμενουν για να σας αγκαλιασουν και να σας μαγεψουν με την ομορφια τους.Αν παλι θελετε κατι διαφορετικο...περνετε το πρωτο αεροπλανο και προσγειωνεστε στην Αττικη γη για ψωνια και διασκεδαση στις μεγαλες πιστες.Επιλογες υπαρχουν πολλες φτανει να υπαρχει παντα η καλη διαθεση.Αστε λοιπον την γκρινια στους αλλους και τον Απολινερ να λεει πως το φθινοπωρο σκοτωσε το καλοκαιρι.φορεστε το πιο ομορφο χαμογελο σας και καλοσωριστε την καινουρια εποχη.Σιγουρα σας κρυβει ευχαριστες εκπληξεις παρολο που ο γκριζος ουρανος σας χαλαει λιγο τη διαθεση

πεθαινει το χαρτι?

Αφορμη για την αναρτηση μου αυτη,σταθηκε μια συνεντευξη που διαβασα πριν λιγες μερες του ιδρυτη της wikipedia,Τζιμι Γουειλς.Ο ανθρωπος αυτος που ιδρυσε την δημοφιλη διαδικτυακη εγκυκλοπαιδεια,αναφερει αναμεσα σε αλλα οτι το χαρτι θα συνεχισει να ζει,οχι ομως να κυριαρχει,οπως συνεβη στη γη απο τον 15ο αιωνα,με την εφευρεση της τυπογραφειας.Η αληθεια να λεγεται προβληματιστηκα αρκετα,μιας και ανηκω σε εκεινη τη συντηρητικη μεριδα των ανθρωπων που αγαπουν τη μυρωδια του χαρτιου,που εξακολουθουν να ενημερωνονται με τον παραδοσιακο τροπο,διαβαζοντας εφημεριδα και που αγαπουν τα βιβλια με παθος.Μου ειναι αδιανοητο να διαβασω κατι στο διαδικτυο,αν δεν το εχω πρωτα τυπωσει σε χαρτι,δεν μπορω να φανταστω οτι θα διαβαζω ενα βιβλιο μεσω μιας οθονης.μιας και η ανοδος του e-book ειναι προ των πυλων.Το ξερω πως ισως ακουγομαι πολυ ντε-μοντε και καποιος μπορει να αντιτεινει οτι η τεχνολογια προχωρει με γρηγορους ρυθμους κι εγω καλα θα κανω να προσαρμοστω στα νεα δεδομενα...ομως η μαγεια του χαρτιου για μενα δεν μπορει να αντισταθμιστει με καμια αχρωμη οθονη.Η φυση του χαρτιου,το οτι απευθυνεται σε τρεις αισθησεις του ανθρωπου-οραση,αφη και οσφρηση-ειναι μοναδικη.Και ειναι δυσκολο να το αποχωριστεις.Το παρηγορο σε ολη αυτη την υποθεση ειναι οτι ευτυχως ο γραπτος λογος θα συνεχισει να ειναι ο βασικος διαυλος επικοινωνιας μεταξυ των ανθρωπων.