Τα χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων

Κανέλα, ζάχαρη άχνη και μέλι. Οι γεύσεις, οι μυρωδιές, τα αρώματα που πλημμυρίζουν την μαγεία των παιδικών μου χρόνων. Τότε που περίμενα με ανυπομονησία να βγουν τα μελομακάρουνα από τον φούρνο και που πήγαινα στα κλεφτά τα βράδια που όλοι κοιμούνταν να χτυπήσω η λαίμαργη ακόμα ένα. Άλλωστε πάντα το απαγορευμένο είναι πιο γλυκό!!! ασχέτως αν η ζυγαριά με έδειχνε μερικά κιλά περισσότερο. Τα νούμερα τότε δεν με ένοιαζαν. Μεταξύ μας ούτε και τώρα δεκάρα δεν δίνω.
Και όταν το χριστουγεννιατικο δέντρο έπαιρνε την θέση του στην γνωστή πάντοτε γωνία, έμενα ξάγρυπνη τα βραδια να κοιτάζω τα λαμπάκια και να ταξιδεύω. Σε μέρη που ήθελα να πάω, σε ανθρώπους που ήθελα να γνωρίσω, σε πράγματα που ήθελα να κάνω. Καθόμουν στην γωνια και περίμενα με την αδερφή μου τον Αγιο Βασίλη. Μέχρι που η Μαρία μου αποκάλυψε ένα μεγάλο μυστικό που γκρέμισε ολόκληρη την νεραιδοχώρα που είχα πλέξει με την φαντασία μου. Θυμάμαι ακόμα σαν χθες την μεγάλη αποκάλυψη πως δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Δεν ήθελα και αρνιούμουν πεισματικά να το δεχτώ. Δεν γίνεται. Υπάρχει επέμενα. Και υπάρχει γιατί μέσα μου ζούσε ατόφιο το παραμύθι. Ακόμα και σήμερα το ίδιο ονειροπαρμένη είμαι. Δεν άλλαξε κάτι από τότε. Ακόμα πιστεύω στα παραμύθια. Ακόμα πιστεύω στον Αγιο Βασίλη. Και κάθε χρόνο κάθομαι και του γράφω τι θέλω να μου φέρει. Μπορεί να μην έρχεται από την καμινάδα, γιατί δεν έχω, αλλά τα ''δώρα'' μου είναι κάθε χρόνο εκεί και με περιμένουν. Και όλα αυτά γιατί ακόμα με παιδική αφέλεια, πιστεύω στο Θαύμα!!! Στο θαύμα που προέρχεται από μέσα μας. Χωρις την διαμεσολάβηση κανενός άλλου.Παρά μονο του εαυτού μας.
Καλές γιορτές σε όλους και ελπίζω το Θαύμα της ζωής σας να σας επισκεφτεί σύντομα.Φτάνει να πιστέψετε λίγο σε αυτό!!!

Απόπειρες διατήρησης του Χ

Κάθομαι σε μια ερημική καφετέρια και χαζεύω τριγύρω

Ψυχή καμία. Μόνο το γκαρσόνι να περνά διακριτικά από πίσω μου για να δει τι κάνω εδώ παρέα με τον υπολογιστή μου. Διακριτική περιέργια θα έλεγα.

Σκέφτομαι πως εν τέλει υπάρχουν πολλοί λόγοι για να σχηματιστεί το Χ στο πρόσωπό σου. Να διατηρηθεί όμως;

Για να διατηρηθεί θέλει τέχνη. Τέχνη να μην περιπέσεις στην παγίδα της σοβαροφάνειας που σου πλασάρουν περιτυλιγμένη σε ιλλουστρασιόν περιτύλιγμα. Τέχνη να μην σε παρασύρει το Π του Πρέπει και το Ν του να. 

Θα έλεγα πως χρειάζεται ενίοτε ικανότητα εξισορροπιστή για να βαδίσεις πάνω στο τεντωμένο σκοινί που η ίδια η κοινωνία έχει απλώσει μπροστά σου και κρέμμεται εκεί ωσάν δαμόκλειος σπάθη, να ακολουθεί κάθε σου βήμα και να υποκινεί τον ρυθμό σου.

Να βγεις πρεπει και να τρέξεις μακριά από ό, τι σε θλίβει και σε συνθλίβει. 

Να λύσεις τα πανιά και να ξανοιχτείς στον ούριο άνεμο που σου ξεμπλέκει τα μαλλιά.

Να αφεθείς στο άγγιγμά του, που σου ξυπνά πρωτόγνωρα συναισθήματα

Να γελάσεις με την ψυχή σου, όπως όταν ήσουν μικρό παιδί και στεκόσουνα με καμάρι μπροστά στην τούρτα γενεθλίων, έτοιμο να σβήσει τα κεράκια και να καταχειροκροτηθεί από το πλήθος, γιατί τα κατάφερε.

Να θυμηθείς ξανά να ενθουσιάζεσαι με μικρά πράγματα. Ένα χάδι, ένα φιλί, μια σοκολάτα, ένα φεγγαράκι μου λαμπρό και μια άσπρη ποδιά μπροστά σου, για να μην λερωθείς καθώς τρως.

Προπάντων να μάθεις να αφουγκράζεσαι.Όχι να ακούς. Να αφουγκράζεσαι. Να βυθομετράς τα ενδότερα σου και ας μην ξέρεις καλό κολύμπι.Κι ας φοβάσαι πως δεν ξέρεις τα μονοπάτια και ίσως χαθείς.

Κάπου εκεί θα δεις ξανά το Χ να σχηματίζεται στο πρόσωπό σου...ξανά και ξανά...μέχρι να σου γίνει δεύτερη φύση...σάρκα της σάρκας σου και ψυχή της ψυχής σου!!!

ευχαριστήρια επιστολή

Αποστολέας: η εορτάζουσα σήμερον, αύριον και την πάσαν ημέραν

Παραλήπτες: εσύ και εσύ και εσύ

Αγαπητά μου πλασματάκια,

Είμαι πολύ χαρούμενη, που σήμερα μεγάλωσα και προστέθηκε στη ζωή μου ακόμα ένας χρόνος στιγμών, εμπειριών και πολλών ανθρώπων. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως η ευτυχία είναι στα πολύ απλά πράγματα. Και ναι, αυτά τα απλά πράγματα με κάνουν ευτυχισμένη.Βρίσκονται φυσικά συγκεντρωμένα στις ευχές σας, στα χαμόγελα και στις αγκαλιές σας. Σας ευχαριστώ που υπάρχετε και ομορφαίνετε ακόμα περισσότερο τη ζωή μου. Χρόνια μου πολλά λοιπόν και οι γλυκές σας ευχές, να καθρεφτίζονται και στη δική σας ζωή.

                                                                                       Με σιροπιαστές αγάπες και φιλιά

                                                                                                 

                                                                                        η σβήνουσα την σήμερον τα τριάκοντα και δύο

                                                                                                          

                                                                                                            κερία.

                                                                                                   xxxxxxxxxxxxxxxxxxx                                    

Ενός λεπτού σιγή

Ενός λεπτού σιγή για τις μουσικές που σε ταξιδεύουν
για τα ποτά που παίρνουν τον κατήφορο στο διψασμένο στόμα
για το απέραντο της θάλασσας μπροστά στα πόδια σου
για τον ουρανό που μοιάζει να σου χαμογελά

Ενός λεπτού σιγή για τον υπέροχο ήχο του γέλιου
για την ασύγκριτη ομορφιά ενός μωρού που σε κοιτά
για εκείνα τα μάτια που σε στοιχειώνουν σαν ξεχασμένα φαντάσματα
για τους φίλους που υπομειδιούν όταν σε αντικρύζουν

Ενός λεπτού σιγή για όλη την γεύση της αλμύρας που μένει στο στόμα
για τα βλέμματα που λένε πολλά
για τις μέρες που δεν χρειάζεται να μιλάς για να πεις όσα θες
για τα βράδια που μυρίζουν αγιόκλημα και γιασεμί

Ενός λεπτού σιγή για τις μελωδίες που σε παρασύρουν
για τους έρωτες που σε κάνουν πάλι παιδί
για τις αναμνήσεις που δεν μένουν ξεχασμένες στα άλπουμ
για τους συνήθεις ύποπτους της ζωής

Ενός λεπτου σιγή για τους ανθρώπους που ανηφορίζουν στον κατήφορο
για όσους δεν ξέχασαν ακόμα να τραγουδούν
για εκείνους που δεν σώπασαν
και για κείνους που οι λέξεις τους είναι πιο μεγάλες από το ανάστημά τους.

Ενός λεπτού σιγή για όσα μας φοβίζουν
για όσα μας θυμίζουν
για κείνα που μας ξαγρυπνούν
σε κείνους που ελπίζουν.

Αντί επιλόγου

Κυριακή πρωί...μυρίζει γιασεμί και καλοκαίρια κρυμμένα ακόμα στις φασκιές των νοτισμένων φύλλων. Ο καφές ρέει αργά στον ουρανίσκο μου σαν τις πατημασιές ενός μωρού λίγο πριν κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο. Νομίζω άλλη μια δόση θα με κάνει να ξυπνήσω για τα  καλά. Οχι τίποτα άλλο αλλά σήμερα είναι από εκείνες τις μέρες που απαιτούν όλα σου τα κύτταρα να βαρούν προσοχή.Έχω μπροστά μου τα τελικά γραπτά των μαθητών μου...αυτών των βασανισμένων νιάτων που ονειρεύονται όπως και χιλιάδες άλλοι συμμαθητές τους, μια θέση στα πανεπιστήμια. Νιώθουν πως αυτή θα τους εξαργυρώσει τους κόπους ολόκληρης χρονιάς. Τα πήγαινε και έλα σε φροντιστήρια και εργαστήρια. Δεν ξέρω τι να νιώσω.Η κούραση αυτών των ημερών ξαφνικά εξαφανίστηκε όταν σήμερα είδα στα μάτια σας την όρεξη και τη δύναμη να κυνηγήσετε το όνειρό σας, όταν αφουγκράστηκα τον ενθουσιασμό σας να διαγράψετε κάθε μαύρη ή γκρίζα γραμμή που στέκεται εκεί, τροχοπέδη στα θέλω σας. Πήρα θάρρος και δύναμη και κατάλαβα για άλλη μια φορά πως είμαι στο σωστό δρόμο.Δεν θα χρειαστεί ίσως να βαθμολογήσω κανένα γραπτό μιας και όλοι πήρατε άριστα! Άριστα γιατί δεν τα βάλατε κάτω, όσο κι αν αυτές τις μέρες σας ταλαιπώρησα με τις έξτρα ώρες και το βαρυφορτωμένο πρόγραμμα. Άριστα γιατί αντιληφθήκατε πως η ουσία της αληθινής μόρφωσης ενός ανθρώπου βρίσκεται στο πως αυτός βρίσκει τον δρόμο για την γνώση και πως όταν τον βρει δεν επαναπαύεται, αλλά σαν άλλος Οδυσσέας περιπλανιέται συνεχώς στα μονοπάτια της σοφίας, αψηφώντας τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας. Γιατί βιώσατε την οντολογική υπόσταση της παιδείας της οποιάς οι μεν ρίζες μπορεί να είναι πικρές αλλά οι δε καρποί γλυκοί. Είμαι σίγουρη πως  στο σταθμό του τρένου στις 17 Μαίου θα σας περιμένει όλους ένα εισητήριο.Καλή διαδρομή και να θυμάστε πάντα πως για να φτάσεις οπουδήποτε, πρέπει να ξεκινήσεις με την γνώση ότι είσαι ήδη εκεί!!!!

οι φωτογραφίες

Σωριασμένες στο συρτάρι η μια πάνω στην άλλη φωνάζουν δυνατά πως δεν τους δίνω καμία σημασία τον τελευταίο καιρό. Αναζητούν μια ματιά μου και εγώ τις αρνούμαι εδώ και καιρό. Σήμερα όμως έπεσα πάνω τους. Εψαχνα ενα σημαντικό έγγραφο και άνοιξα το συρτάρι...μπήκα τοτε στον πειρασμό να τους ρίξω μια βιαστική ματιά. Πρόσωπα χαμογελαστά στυλιζαρισμένα πάνω σε ιλουστρασιόν χαρτί μου στέλνουν τα φιλιά τους. Ανθρωποι που αγάπησα και δεν είναι πλέον στη ζωή, άτομα που έχω χρόνια να δω, φιλίες που δεν κράτησαν τις υποσχέσεις. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκω και τον εαυτό μου, στις πλείστες των περιπτώσεων  να χαμογελά. Κλείνω το συρτάρι και χάνομαι στις σκέψεις μου. γιατί βγάζουμε φωτογραφίες? μήπως είναι η ματαιοδοξία μας να αποτυπώσουμε τη στιγμή, να μείνουμε για πάντα νέοι και ωραίοι?
Πάντα με γέμιζε μελαγχολία η θέαση των φωτογραφιών κι ας έχω αρκετά άλμπουμ γεμάτα με αυτές.Αποφάσισα λοιπόν από δω και στο εξής να ζω τις στιγμές τη στιγμή που πρέπει να τις ζήσω χωρίς να χρειαστεί να τις αποθανατίσω..η μνήμη μας άλλωστε εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος φωτογράφος κι ας το έχουμε ξεχάσει κάποιοι...

χρόνια μας πολλά!!!

Αγαπημένο μου μπλοκ!Σήμερα έγινες αισίως δυο χρονών...η αλήθεια να λέγεται με τα τρεχάματα που είχα σήμερα ( και κυριολεκτικά και μεταφορικά) ξεχάστηκα η αθεόφοβη να σου αγοράσω μια τούρτα ή έστω να σου σβήσω ένα κεράκι ( κέρασα όμως το μεσημεριανό καφέ στους φίλους μου αν αυτό μετρά για να με συγχωρέσεις). Εύχομαι αυτό το χρόνο να έχω περισσότερο χρόνο να σου αφιερώνω και εννοείται περισσότερη έμπνευση. Να ευχαριστήσω το υπερπληθές κοινό μου ( δεν υπερβάλλω καθόλου προς θεού) και όλους όσους έγιναν η αφορμή για να γράψω και να συγγράψω ενίοτε..και τώρα καληνύχτα γιατί αύριο μας περιμένει πολλή δουλειά...Χρόνια μας πολλά!!!!