οι φωτογραφίες

Σωριασμένες στο συρτάρι η μια πάνω στην άλλη φωνάζουν δυνατά πως δεν τους δίνω καμία σημασία τον τελευταίο καιρό. Αναζητούν μια ματιά μου και εγώ τις αρνούμαι εδώ και καιρό. Σήμερα όμως έπεσα πάνω τους. Εψαχνα ενα σημαντικό έγγραφο και άνοιξα το συρτάρι...μπήκα τοτε στον πειρασμό να τους ρίξω μια βιαστική ματιά. Πρόσωπα χαμογελαστά στυλιζαρισμένα πάνω σε ιλουστρασιόν χαρτί μου στέλνουν τα φιλιά τους. Ανθρωποι που αγάπησα και δεν είναι πλέον στη ζωή, άτομα που έχω χρόνια να δω, φιλίες που δεν κράτησαν τις υποσχέσεις. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκω και τον εαυτό μου, στις πλείστες των περιπτώσεων  να χαμογελά. Κλείνω το συρτάρι και χάνομαι στις σκέψεις μου. γιατί βγάζουμε φωτογραφίες? μήπως είναι η ματαιοδοξία μας να αποτυπώσουμε τη στιγμή, να μείνουμε για πάντα νέοι και ωραίοι?
Πάντα με γέμιζε μελαγχολία η θέαση των φωτογραφιών κι ας έχω αρκετά άλμπουμ γεμάτα με αυτές.Αποφάσισα λοιπόν από δω και στο εξής να ζω τις στιγμές τη στιγμή που πρέπει να τις ζήσω χωρίς να χρειαστεί να τις αποθανατίσω..η μνήμη μας άλλωστε εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος φωτογράφος κι ας το έχουμε ξεχάσει κάποιοι...