οι φωτογραφίες

Σωριασμένες στο συρτάρι η μια πάνω στην άλλη φωνάζουν δυνατά πως δεν τους δίνω καμία σημασία τον τελευταίο καιρό. Αναζητούν μια ματιά μου και εγώ τις αρνούμαι εδώ και καιρό. Σήμερα όμως έπεσα πάνω τους. Εψαχνα ενα σημαντικό έγγραφο και άνοιξα το συρτάρι...μπήκα τοτε στον πειρασμό να τους ρίξω μια βιαστική ματιά. Πρόσωπα χαμογελαστά στυλιζαρισμένα πάνω σε ιλουστρασιόν χαρτί μου στέλνουν τα φιλιά τους. Ανθρωποι που αγάπησα και δεν είναι πλέον στη ζωή, άτομα που έχω χρόνια να δω, φιλίες που δεν κράτησαν τις υποσχέσεις. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκω και τον εαυτό μου, στις πλείστες των περιπτώσεων  να χαμογελά. Κλείνω το συρτάρι και χάνομαι στις σκέψεις μου. γιατί βγάζουμε φωτογραφίες? μήπως είναι η ματαιοδοξία μας να αποτυπώσουμε τη στιγμή, να μείνουμε για πάντα νέοι και ωραίοι?
Πάντα με γέμιζε μελαγχολία η θέαση των φωτογραφιών κι ας έχω αρκετά άλμπουμ γεμάτα με αυτές.Αποφάσισα λοιπόν από δω και στο εξής να ζω τις στιγμές τη στιγμή που πρέπει να τις ζήσω χωρίς να χρειαστεί να τις αποθανατίσω..η μνήμη μας άλλωστε εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος φωτογράφος κι ας το έχουμε ξεχάσει κάποιοι...

χρόνια μας πολλά!!!

Αγαπημένο μου μπλοκ!Σήμερα έγινες αισίως δυο χρονών...η αλήθεια να λέγεται με τα τρεχάματα που είχα σήμερα ( και κυριολεκτικά και μεταφορικά) ξεχάστηκα η αθεόφοβη να σου αγοράσω μια τούρτα ή έστω να σου σβήσω ένα κεράκι ( κέρασα όμως το μεσημεριανό καφέ στους φίλους μου αν αυτό μετρά για να με συγχωρέσεις). Εύχομαι αυτό το χρόνο να έχω περισσότερο χρόνο να σου αφιερώνω και εννοείται περισσότερη έμπνευση. Να ευχαριστήσω το υπερπληθές κοινό μου ( δεν υπερβάλλω καθόλου προς θεού) και όλους όσους έγιναν η αφορμή για να γράψω και να συγγράψω ενίοτε..και τώρα καληνύχτα γιατί αύριο μας περιμένει πολλή δουλειά...Χρόνια μας πολλά!!!!

το παζλ

Μικρή μου άρεσε να συναρμολογώ παζλ. Ήμουνα τόσο χαρούμενη που κατάφερνα μετά από πολλές ανέλπιδες προσπάθειες να συμπληρώσω όλα τα κομμάτια. Και τότε ξεπρόβαλλε μπροστά μου μια υπέροχη εικονα που την καμάρωνα με τις ώρες. Γνώριζα πολύ καλά πως μπορούσα να χαλάσω ότι είχα φτιάξει και να το κάνω ξανά από την αρχή. Είχα πάντα την πεποίθηση πως για να γίνει κάποιος ευτυχισμένος θα έπρεπε να έχει στα χέρια του όλα τα μικρά μικρά κομματάκια για να συμπληρώσει το δικό του παζλ...σιγά σιγά περνώντας τα χρόνια συνειδητοποίησα πως πάντα θα σου λείπει ένα μικρό κομματάκι για να τελειοποιηθεί η εικόνα που φτιάχνεις.Δεν είναι καθόλου κακό όμως αυτό, φτάνει να αντιληφθείς εγκαίρως πως μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος ακόμα και αν η τέλεια εικόνα δεν ολοκληρώνεται μπροστά στα μάτια σου..δυστυχώς πολύ λίγοι το βλέπουμε αυτό και έτσι χάνουμε τον καιρό μας ψάχνοντας εκείνο το πολύ μικρό κομματάκι που μας λείπει.Σπαταλούμε χρόνο, χρήμα και όλες μας τις δυνάμεις γιατί πιστεύουμε ενθέρμως πως αύτο που λείπει θα συμπληρώσει την ευτυχία μας...πόσο λάθος κάνουμε...έχουμε στα χέρια μας όσα κομμάτια μας χρειάζονται φτάνει να πιστέψουμε πως ακόμα και ελλειπής η εικόνα, μπορεί να μας κάνει το ίδιο ευτυχισμένους!!!

ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΕΧΟΥΝ ΒΡΥΚΟΛΑΚΙΑΣΕΙ

Επέτειος σήμερα της μαύρης εισβολής. Το πρωί ξύπνησα χωρίς τον ήχο των σειρήνων γιατί ήμουν σε ένα χωριό απομακρυσμένο ολίγον τι από τον πολιτισμό. Ανακάθισα στο κρεβάτι και μου ήρθαν πάλι στο νου οι εικόνες των μανάδων των αγνοουμένων με μια φωτογραφία στο χέρι. Ο πενταδάκτυλος με την τούρκικη σημαία να ματώνει για ακόμα ένα χρόνο. Τα συρματοπλέγματα να με εμποδίζουν να επισκεφτώ ελεύθερα την Κυθρέα, το χωριό του πατέρα μου...και σκέφτομαι ότι οι σειρήνες έχουν κοπάσει. Οι μόνες σειρήνες που ακούγονται σήμερα είναι αυτές της Κίρκης του καταναλωτισμού  της χλιδής, της καλοπέρασης και της παχυδερμίας. Ο  Μηχανικός  έγραψεκάποτε για τις μέλισσες που έστελλαν μηνύματα και που τα μηνύματά τους δεν έφτασαν ποτέ στον αποστολέα. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε αυτές....Οι μνήμες έχουν βρυκολακιάσει...βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια και ζητούν  εξηγήσεις...τι να τους πει κανείς? πως σήμερα δεν έχουν καμία πέραση? πως έχουν ξεφτίσει? πως έχουν ξεθωριάσει.....ευτυχώς έχουν μείνει και οι πολύ ρομαντικοί που ακόμα αφήνονται να τους παρασύρουν οι αναμνήσεις...

Μάνα, μανούλα, μαμά!!!

Η ομπρέλα που σε προστατεύει από τη βροχή
Η κουβέρτα που σε ζεσταίνει τα κρύα βράδια
Το χέρι που σε αρπάζει για να μην γκρεμοτσακιστείς
Το νερό που σε δροσίζει στο θέρος
Η πυξίδα που σου  δείχνει το δρόμο όταν χαθείς
Ο μίτος που σε κατευθύνει στους λαβύρινθους
Το χώμα που αγκαλιάζει το νεαρό βλαστό
Το αλάτι που νοστιμίζει το φαί
Εσύ που δεν μπορείς να συγκριθείς με καμία άλλη!!!
Χρόνια πολλά Μαμά!!!!

ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ!!!

Και ναι μετά τη Σταύρωση επέρχεται η Ανάσταση. Ο μαρτυρικός Γολγοθάς φτάνει στο τέλος του με τους ανθρώπους να γιορτάζουν απανταχού υψώνοντας τα μάτια ψηλά και νιώθοντας ανακούφιση που η λύτρωση δεν αργεί να φτάσει. Πόσοι όμως άραγε αντιλαμβάνονται την έννοια του Πάθους και της Ανάστασης; Πόσοι συνειδητοποιούν πως η Πίστη είναι αυτή που οχυρώνει την ανθρώπινη ύπαρξη για να μην λυγίζει, να μην γονατίζει στα δύσκολα, να μην μεμψιμοιρεί, αλλά να περιμένει καρτερικά την κάθαρση; Εύχομαι από ψυχής Ανάσταση ψυχής και πνεύματος.

Ελευθερία...

Ποιός είναι τελικά ελεύθερος ; Ελευθερία...μια λέξη της οποίας το νόημα νόμιζα πως ήξερα πολύ καλά μέχρι πρότινος. Και ξαφνικά πήρε άλλο νόημα, άλλη διάσταση και άλλη υπόσταση στα μάτια μου. Μάλλον δεν είχα αντιληφθεί πόσο τυχερή είμαι που έτυχε να έχω την επιλογή των πράξεων μου και τον δήθεν έλεγχο της ζωής μου...Όλα άλλαξαν όταν την προηγούμενη βδομάδα επισκέφτηκα τις κεντρικές φυλακές Κύπρου για να διδάξω Νέα Ελληνικά στους νεαρούς κρατούμενους. Ήταν μια εμπειρία σταθμός για μένα. Σταθμός γιατί δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τα δεκάδες μάτια να με κοιτάνε γεμάτα φόβο και επιφύλαξη. Τα σίδερα δεξιά και αριστερά να μου στερούν τον αέρα. Οι εξομολογήσεις κάποιων απο αυτά τα παιδιά που η μοίρα έτυχε να μην είναι γενναιόδωρη μαζί τους. Οι συγγνώμες, τα χαμόγελα που κάποιος άγνωστος έδειξε το ελάχιστο ενδιαφέρον του για αυτά, ο σεβασμός απέναντι στο δάσκαλο που τους διδάσκει σε εβδομαδιαία βάση...όλα αυτά θα μείνουν κάπου εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου, να μου θυμίζουν να ευχαριστώ κάθε μέρα το Δημιουργό για ό,τι απλόχερα μου χαρίζει, που εχω την τύχη να αναπνέω ελεύθερα και που μπορώ να κοιτάζω την απεραντοσύνη του ουρανού...Ελευθερία λοιπόν. Μια λέξη βαρυσήμαντη που εκτιμά κανείς το μέγεθός της μόνο και εφόσον βιώσει το αντίθετό της...

Θυμώνω....

Θυμώνω με όσους καταχρώνται την εξουσία που έχουν,
με τους πολιτικάντηδες αυτού του τόπου που αυξάνονται και πληθύνονται,
με τους μοιρολάτρες που σταυρώνουν τα χέρια και παραδίνονται αμαχητί στην τύχη τους,
με όσους λένε πολλά και κάνουν λίγα,
με αυτούς που κόβουν τα φτερά των νέων, ξεχνώντας πως και αυτοί προ αμνημονεύτων χρόνων υπήρξαν νέοι,
με όσους αφήνονται να παρασυρθούν από το ποτάμι, αλλά και όσους το βλέπουν  να έρχεται κατά πάνω τους ορμητικά και δεν κάνουν κάτι να το αποτρέψουν
με τους κοντόφθαλμούς που δεν μπορούν να δούν πίσω από τον τοίχο
με όσους αψηφούν την ουσία των μικρών πραγμάτων
με αυτούς που ξεχνούν πως είναι να χαμογελάς ακόμα και αν τα χείλη επιμένουν να μένουν σφραγισμένα
με όσους δεν βρίσκουν ώρα να κοιτάξουν έστω για μια στιγμή τον ουρανό
με όσους βάζουν όρια στην αγάπη
με όσους δεν έμαθαν να λένε συγγνώμη,
με αυτούς που πέφτουν και κάνουν μόνιμο σπίτι το πάτωμα,
με αυτούς που επιμένουν να συναντούν κάθε μέρα το χάρο στα στενά δρομάκια των ουσιών,
με όσους πατούν σε ξένες πλάτες και γίνονται δήθεν κάποιοι...
Τέλος θυμώνω με μενα που αφήνομαι να θυμώνω με όλα αυτά...

Η στάχτη.

Αγρίεψε ο Γρηγόρης.Θύμωσε γιατί
είδε τη στάχτη να σκορπίζετε
μακριά από τη γη
που τον γέννησε
και η μάνα του
να την κρατά
κάποτε με καμάρι
γιατί αυτή δεν ήταν
ο γιος της
αλλά η ελευθερία.
Τώρα η στάχτη
αντικαταστάθηκε
με την Κίρκη.
Αυτή την Κίρκη
που τρέφεται μόνο
με σάρκα
και δεν χορταίνει ποτέ.
Θα φυσήξει άραγε ξανά η στάχτη?
Σίγουρα.
Θα έρθει όμως να μας συναντήσει?
Η φωτιά δεν κρατά για πολύ.
Φτάνει όμως μια ελάχιστη σπίθα
Προς το παρόν αγνοείται και αυτή.

Μασκαρά...

Καρναβάλι εν όψει. Λες και χρειαζόμαστε πλέον αυτές τις μέρες για να μασκαρευτούμε. Περιπλανώμενοι  μονίμως με μια μάσκα για να καμουφλάρει τη λύπη, το φόβο, το μίσος και το ψέμα ,δεν νομίζω πως χρειάζεται όλοι να ντυθούμε και φέτος τα καρναβάλια. Μας έχουν μάθει άλλωστε πολύ καλά πως να κρυβόμαστε κανονικά από τον ίδιο τον εαυτό μας μπας και μας καταλάβει και αυτός και τρέξει να αποδράσει μακριά μας...πόσο μάλλον να κρυφτούμε από τους άλλους...Με αυτές τις σκέψεις να στριβογυρίζουν στο μυαλό μου,αποφάσισα να κάψω όλες τις μάσκες που αγόραζα τόσα χρόνια για τα καρναβάλια και να ντυθώ αυτό που 30 χρόνια μου ταιριάζει γάντι,ο εαυτός μου...

Υ.Γ Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει η αμφίεσή μου,αλλά αυτήν έχω!!!

ΕΠΕΙΔΗ 2...

Επειδή ακόμα και οι αυλακές στου χρόνου τα σεντούκια,πιστοποιούν πως ρούφηξες κάθε σταγόνα της ζωής

επειδή τα χελιδόνια επιστρέφουν πάντα την άνοιξη,ακόμα κι αν εσύ τους έχεις χαλάσει τη φωλιά,

επειδή ακόμα κι αν τα δικά σου βήματα τα έχει σβήσει η άμμος,θα αποτυπωθούν ξανά ένα άλλο καλοκαίρι,

επειδή πίσω από τα σύννεφα παίζει κρυφτό ο ήλιος,

επειδή ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι μπορείς να δεις,φτάνει να έχεις τα φώτα της καρδιάς σου ανοιχτά,

επειδή κάποτε οι χειμώνες τελειώνουν και είναι κι εκείνες οι αλκυονίδες μέρες που σε ζεσταίνουν έστω και λίγο,

επειδή είναι και εκείνο το χέρι που είναι εκεί να σε σηκώσει όταν πέσεις,

επειδή είναι κι αυτή η φωνή που σου λέει πως για σενα θα είναι εκεί,ότι και να συμβεί,

επειδή το εγώ αποκτά υπόσταση δίπλα στο εσύ και γίνεται εμείς,

επειδή η πιο όμορφη λέξη στον κόσμο ξεκινά με το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου και τελειώνει με το τελευταίο,

κι επειδή τα πιο όμορφα λόγια λέγονται χωρίς λόγια...χωρίς γιατί και επειδή...

2012...

Νέος χρόνος,λευκές σελίδες ενός ημερολογίου που δεν έχεις ιδέα με τι θα γεμίσουν αυτή τη χρονιά.Η διαδρομή άγνωστη,ευθεία ή κύκλος?για τίποτα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.Αυτή όμως είναι η μαγεία της ζωής που κάποιοι την αποκαλούν ιερόδουλη γιατί τους απογοήτευσε oικτρά με την φτήνια της.Τα νήματα της όμως κρέμμονται,σαν ένα κέντημα του οποίου μόνο την ανάποδη πλευρά μπορείς να δεις και θα συνεχίσουν να αποτελούν ανεξιχνίαστο μυστήριο γιατί αν δεις εξ αρχής την καλή πλευρά του κεντήματος,δεν θα έχεις τίποτε να προσδοκάς.Εύχομαι οι σελίδες του καθενός μας να γεμίσουν με εικόνες χρωματιστές,με φατσούλες αγαπημένες και καθάρια βλέμματα!!!ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.