τα στερεοτυπα ,των στερεοτυπων,ω στερεοτυπα!!!!!

Ο Αριστοτέλης ειχε πει κάποτε ότι η αρχή της σοφίας είναι η επισκεψη των ονομάτων...και αυτό σε ελεύθερη μετάφραση...έτσι νομίζω ήρθε η στιγμή να εξηγησει και να αποσαφηνίσει το μπλοκ μου ,το όνομα του..Βαφτίστηκε από το νονό του στερεότυπα και ήρθε η στιγμή να πούμε το γιατί.Να μου επιτρέψετε αρχικά να κάνω μια ετυμολογική ανάλυση του όρου.Η λέξη προέρχεται από τα συνθετικά στερεός και τύπος και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στην τυπογραφία από το Γάλλο Firmin Didot το 1798 ,εννοώντας την πιστή αναπαραγωγή ενός τυπογραφικού στοιχείου που χρησιμοποιουσε στην τυπογραφία,αντι το αυθεντικό στοιχειό.Αργότερα ο δημοσιογράφος walter Lippmann το 1922 το χρησιμοποίησε μεταφορικά με την σημασία μιας διαιωνιζόμενης εικόνας που δεν αλλάζει.Και ερχόμαστε στο σήμερα όπου ο όρος χρησιμοποιείται για να κατηγοριοποιήσει τα χαρακτηριστικά όλωνν των μελών μιας συγκεκριμενης ομάδας.Πιο γνωστα ειναι τα στερεοτυπα του φυλου.Ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει σχολια του τυπου οι αντρες δεν κλαινε... ειναι γυναικα τι περιμενες να κανει?. Αυτα και αλλα πολλα πιστοποιουν οτι βαζουμε ταμπελες στους ανθρωπους,ξαστοχωντας τις περισσοτερες φορες την ουσια. Το τι οριζει η κοινωνια καθε φορα πρεπει να ακολουθειται,διαφορετικα αυτος που παραπατα αποκαλειται μαυρο προβατο.Και ετσι μας επιβαρυνουν με ενα σωρο πρεπει και μη ,λησμονωντας πως το βαρος καποιες φορες ειναι ασηκωτο σε σημειο που για να το κουβαλαμε ,καμπουριαζουμε και με βιας βαδιζουμε το δρομο που μας ορισε η ζωη.Τι να προλαβω να απαριθμισω απο τη λιστα των πρεπει που μας κανουν δωρο με τον ερχομο μας στη ζωη?πρεπει να εισαι καλο παιδι,πρεπει να εισαι καλος μαθητης ,πρεπει να βρεις μια καλη δουλεια,πρεπει να παντρευτεις και να νοικοκυρευτεις,πρεπει να τρως υγιενα,πρεπει να ακολουθεις την μοδα,πρεπει,πρεπει,πρεπει....ευτυχως ειναι πολυ περισσοτεροι αυτοι που σημερα κανουν αυτο που τους εκφραζει και οχι αυτο που πρεπει.Μια κινεζικη,αν δεν κανω λαθος παροιμια λεει μην κρινεις τον αλλο,αν δεν εχεις περπατησει τουλαχιστον δυο φεγγαρια με τα παπουτσια του

Μια ιδιαιτερη αφιερωση...

<<Ελάχιστοι μας διαβάζουν,ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,μένουμε αδικαίωτοι και αχειροκροτητοι σε αυτή τη μακρινή γωνιά,όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά>>.Διαβάζω αυτό το επιγραμματικοτατο ποίημά του Μοντη και σκέφτομαι πόσες αληθειες λέει ακόμα και σήμερα,τόσα χρόνια μετά τη δημοσίευση του.Η πικρια του ποιητή έντονη ,μιας και πολύ λίγοι διαβάζουν Έλληνες ποιητές,μιας και πολύ λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τα υψηλά νοήματα του ποιητικού λόγου.Αιτία δεν είναι μόνο η γλώσσα μας την οποία λίγοι μιλούν και λίγοι μπορούν να καταλάβουν.Η αιτία βρίσκεται και αλλού..Σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που αφουγκράζονται όσα λέγονται η γράφονται,μιας και οι πλείστοι αρέσκονται να μιλούν και όχι να ακούν.Μας εντυπωσιάζουν τα μεγάλα λόγια των καρεκλοκενταυρων που είναι γεμάτα με όλα τα είδη του μέλλοντα και ιδιαίτερα του εξακολουθητικού...θα θα θα....Και έτσι ο λόγος των πνευματικών ανθρωπων παραμενει καταχωνιασμενος στα ραφια των βιβλιοπωλειων να μας θυμιζει πως τα δυσκολα μας κουραζουν,εχουμε συνηθισει σε τροφη πιο ευπεπτης μορφης.Γιατι αλλωστε να κουρασουμε το μυαλουδακι μας βαζοντας το να σκεφτει?Αφορμη για την αναρτηση μου αυτη ,υπηρξε η συζητηση που ειχα με καποιους μαθητες μου οι οποιοι με ρωτησαν γεματοι απορια<<και τι περιμενε ο Μοντης,οτι θα διαβαζαν αρκετοι τα ποιηματα του?>>.Προσπαθησα να τους εξηγησω την αξια της τεχνης και δη της ποιησης.Την μαγεια του λογου που σε συνεπαιρνει,σε προβληματιζει,σε βαζει να βγεις για λιγο απο την εγωιστικη σου υπαρξη και να γινεις ο λογος,η μετουσιωση του δημιουργου.Να νιωσεις πως η υπαρξη του λογου γινεται υψιστο ειδος τεχνης χωρις την οποια η ζωη μας θα ηταν πεζη.Ελπιζω να τους επεισα εστω και λιγο και αυτο θα φανει αν κατεβουν καποια βιβλια απο τα ραφια τους,οχι για να τα ξεσκονισουν,αλλα εστω για να τα μετροφυλλισουν.Ευχομαι να τους εκανα να δουν πως η τεχνη δεν ειναι συμφωνα με τον Ντεγκαρ ,αυτο που βλεπεις,αλλα αυτο που κανεις τους αλλους να δουν!!!Παιδια η αναρτηση αυτη ειναι εξαιρετικα αφιερωμενη σε σας!!!

Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ

Η γενια μου μεγαλωσε με κυριακατικους περιπατους με το αυτοκινητο,μιας και η κυριακη ηταν τοτε μια μερα ξεγνοιασιας και ανεμελιας.Τα σαββατα κτυπουσε κανονικα ο κωδωνας που μας μαζευε στο προαυλιο του σχολειου για την καθιερωμενη προσευχη.Λες και ολα ηταν τοσο απλα και περιτυλιγμενα με ενα πλεγμα τρυφεροτητας.Μεγαλωσαμε με παραμυθια και μαγισσες,νανους και χιονατες.Και να που τοσος μυθος δεν μας εκανε και τοσο μεγαλο κακο...Τοτε στα τετραδια που μυριζαν ανθονερο και τριανταφυλλο,χαραζαμε τα πρωτα γραμματα μας και νιωθαμε τοσο σπουδαιοι που καταφεραμε το ομικρο μας να ειναι ολοστρογγυλο..λες κι αν δεν ηταν θα υστερουσαμε σε κατι.Υστερα ηρθαν οι πρωτοι ερωτες και μας εβαλαν σε ωραιους μπελαδες.Γραμματα και χαμογελα το διαλειμμα,πειραγματα απο τους συμμαθητες.Και οι δασκαλοι να σου εμπνεουν σεβασμο,γιατι απο αυτους περιμενες να μαθεις τα παντα..Ακομα και οι αταξιες ειχαν και αυτες τη γλυκα τους ,ιδωμενες τωρα απο αλλη ματια.Μαθαμε να μοιραζομαστε τα διαλειμματα το φαγητο μας με τους φιλους μας.Και καθε φορα που ανοιγαμε το τετραδιο ,η ματια μας επεφτε στο δεν ξεχνω και στις εικονες απο τα κατεχομενα χωρια μας.Τοτε,και το θυμαμαι καλα αυτο ειχαμε τοσο ελευθερο χρονο,που δεν ξεραμε τι να τον κανουμε.Χανομασταν μεχρι να ακουσουμε τη μανα μας να φωναζει το ονομα μας για δεκατη ...και οχι μονο φορα..Η γειτονια μας τοτε ειχε αλλη χαρη και ας μην ηταν καν ασφαλτοδρωμενοι οι δρομοι.Το παιχνιδι ηταν για μας μιαπλη διαδικασια που σου εδινε χαρα.Στο ραδιοφωνο υπηρχαν οι δισκοι της αγαπης και εμεις τοτε καναμε αφιερωσεις.Πηγαιναμε σε παρτυ και χορευαμε με την ψυχη μας.Δεν αφηναμε την καθε μερα να περασει χωρις να ακουστει το γελιο μας στη γειτονια.Τωρα δεν βλεπω καθολου παιδια να παιζουν στις γειτονιες.Λες και εχουν χαθει τα παιδικα χαμογελα που ακουγονταν καποτε απο ακρη σε ακρη.Τωρα στελνουν ψευτικα χαμογελα στην οθονη του υπολογιστη.Και τις φωνες τους απορροφησαν τα αυτοκινητα που περνουν...τωρα οπως λεει και ο αγαπητος Αναγνωστακης τα παιδια δεν γελουν,δεν ψιθυριζουν μυστικα,δεν εμπιστευονται...