Θυμώνω....

Θυμώνω με όσους καταχρώνται την εξουσία που έχουν,
με τους πολιτικάντηδες αυτού του τόπου που αυξάνονται και πληθύνονται,
με τους μοιρολάτρες που σταυρώνουν τα χέρια και παραδίνονται αμαχητί στην τύχη τους,
με όσους λένε πολλά και κάνουν λίγα,
με αυτούς που κόβουν τα φτερά των νέων, ξεχνώντας πως και αυτοί προ αμνημονεύτων χρόνων υπήρξαν νέοι,
με όσους αφήνονται να παρασυρθούν από το ποτάμι, αλλά και όσους το βλέπουν  να έρχεται κατά πάνω τους ορμητικά και δεν κάνουν κάτι να το αποτρέψουν
με τους κοντόφθαλμούς που δεν μπορούν να δούν πίσω από τον τοίχο
με όσους αψηφούν την ουσία των μικρών πραγμάτων
με αυτούς που ξεχνούν πως είναι να χαμογελάς ακόμα και αν τα χείλη επιμένουν να μένουν σφραγισμένα
με όσους δεν βρίσκουν ώρα να κοιτάξουν έστω για μια στιγμή τον ουρανό
με όσους βάζουν όρια στην αγάπη
με όσους δεν έμαθαν να λένε συγγνώμη,
με αυτούς που πέφτουν και κάνουν μόνιμο σπίτι το πάτωμα,
με αυτούς που επιμένουν να συναντούν κάθε μέρα το χάρο στα στενά δρομάκια των ουσιών,
με όσους πατούν σε ξένες πλάτες και γίνονται δήθεν κάποιοι...
Τέλος θυμώνω με μενα που αφήνομαι να θυμώνω με όλα αυτά...

Η στάχτη.

Αγρίεψε ο Γρηγόρης.Θύμωσε γιατί
είδε τη στάχτη να σκορπίζετε
μακριά από τη γη
που τον γέννησε
και η μάνα του
να την κρατά
κάποτε με καμάρι
γιατί αυτή δεν ήταν
ο γιος της
αλλά η ελευθερία.
Τώρα η στάχτη
αντικαταστάθηκε
με την Κίρκη.
Αυτή την Κίρκη
που τρέφεται μόνο
με σάρκα
και δεν χορταίνει ποτέ.
Θα φυσήξει άραγε ξανά η στάχτη?
Σίγουρα.
Θα έρθει όμως να μας συναντήσει?
Η φωτιά δεν κρατά για πολύ.
Φτάνει όμως μια ελάχιστη σπίθα
Προς το παρόν αγνοείται και αυτή.