Μικρή μου άρεσε να συναρμολογώ παζλ. Ήμουνα τόσο χαρούμενη που κατάφερνα μετά από πολλές ανέλπιδες προσπάθειες να συμπληρώσω όλα τα κομμάτια. Και τότε ξεπρόβαλλε μπροστά μου μια υπέροχη εικονα που την καμάρωνα με τις ώρες. Γνώριζα πολύ καλά πως μπορούσα να χαλάσω ότι είχα φτιάξει και να το κάνω ξανά από την αρχή. Είχα πάντα την πεποίθηση πως για να γίνει κάποιος ευτυχισμένος θα έπρεπε να έχει στα χέρια του όλα τα μικρά μικρά κομματάκια για να συμπληρώσει το δικό του παζλ...σιγά σιγά περνώντας τα χρόνια συνειδητοποίησα πως πάντα θα σου λείπει ένα μικρό κομματάκι για να τελειοποιηθεί η εικόνα που φτιάχνεις.Δεν είναι καθόλου κακό όμως αυτό, φτάνει να αντιληφθείς εγκαίρως πως μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος ακόμα και αν η τέλεια εικόνα δεν ολοκληρώνεται μπροστά στα μάτια σου..δυστυχώς πολύ λίγοι το βλέπουμε αυτό και έτσι χάνουμε τον καιρό μας ψάχνοντας εκείνο το πολύ μικρό κομματάκι που μας λείπει.Σπαταλούμε χρόνο, χρήμα και όλες μας τις δυνάμεις γιατί πιστεύουμε ενθέρμως πως αύτο που λείπει θα συμπληρώσει την ευτυχία μας...πόσο λάθος κάνουμε...έχουμε στα χέρια μας όσα κομμάτια μας χρειάζονται φτάνει να πιστέψουμε πως ακόμα και ελλειπής η εικόνα, μπορεί να μας κάνει το ίδιο ευτυχισμένους!!!
