Επέτειος σήμερα της μαύρης εισβολής. Το πρωί ξύπνησα χωρίς τον ήχο των σειρήνων γιατί ήμουν σε ένα χωριό απομακρυσμένο ολίγον τι από τον πολιτισμό. Ανακάθισα στο κρεβάτι και μου ήρθαν πάλι στο νου οι εικόνες των μανάδων των αγνοουμένων με μια φωτογραφία στο χέρι. Ο πενταδάκτυλος με την τούρκικη σημαία να ματώνει για ακόμα ένα χρόνο. Τα συρματοπλέγματα να με εμποδίζουν να επισκεφτώ ελεύθερα την Κυθρέα, το χωριό του πατέρα μου...και σκέφτομαι ότι οι σειρήνες έχουν κοπάσει. Οι μόνες σειρήνες που ακούγονται σήμερα είναι αυτές της Κίρκης του καταναλωτισμού της χλιδής, της καλοπέρασης και της παχυδερμίας. Ο Μηχανικός έγραψεκάποτε για τις μέλισσες που έστελλαν μηνύματα και που τα μηνύματά τους δεν έφτασαν ποτέ στον αποστολέα. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε αυτές....Οι μνήμες έχουν βρυκολακιάσει...βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια και ζητούν εξηγήσεις...τι να τους πει κανείς? πως σήμερα δεν έχουν καμία πέραση? πως έχουν ξεφτίσει? πως έχουν ξεθωριάσει.....ευτυχώς έχουν μείνει και οι πολύ ρομαντικοί που ακόμα αφήνονται να τους παρασύρουν οι αναμνήσεις...
