Ρίχνω τις ζαριές και σκέφτομαι την επόμενή μου κίνηση.Να παίξω στα σίγουρα ή να ρισκάρω και ότι θέλει ας γίνει μετά.Φαίνεται απορροφήθηκα αρκετά απο τις σκέψεις μου,γιατί ο συμπαίχτης μου και πολύ καλός μου φίλος χτυπά νευρικά τα δάκτυλά του στο τραπέζι.Έτσι είμαι εγώ χάνομαι στο πουθενά και χρειάζομαι κάποιον να με επαναφέρει πίσω στην πραγματικότητα.Σκεφτόμουν ότι και η ζωή μας μια παρτίδα τάβλι είναι.Δεν έχει σημασία αν επιλέξεις τις μαύρες ή τις άσπρες πέτρες ή όπως αλλιώς τις λένε.Σημασία έχει να παίξεις επι ίσοις όροις και να πανηγυρίσεις στο τέλος τη νίκη σου.Ποιός είναι όμως αυτός που νικά στο τέλος;Aυτός που κλείνει συνεχώς πόρτες για να είναι ασφαλής ή αυτός που ρισκάρει και ας έχει αφήσει όχι μια αλλά δυο και τρεις πόρτες ανοιχτές;Άκουσα κάποιους να μου λένε πως δεν παίζω με τακτική και βάση σχεδίου γι'αυτο τις πλείστες φορές χάνω.Πάντα τρέχω να προλάβω να μαζέψω πέτρες...τώρα αν τα καταφέρνω είναι μια άλλη κουβέντα.Ποσώς με ενδιαφέρει.Με ενδιαφέρει το παιχνίδι ως παιχνίδι και τίποτα παραπάνω.Σκέφτομαι πως έτσι μόνο απολαμβάνεις τη ζωή.Άν αφεθείς στις ζαριές που σου φέρνει θα χάσεις σίγουρα το παιχνίδι.Άν όμως παίξεις με ρίσκο να χάσεις τα πάντα,έχεις κερδίσει ήδη.Βλέπω πως γενικότερα ο άνθρωπος επικεντρώνεται στο άσπρο ή το μαύρο.Τον νοιάζει γιατί ο άλλος ο παραδίπλα έχει την τύχη την καλή ενώ ο ίδιος όχι.Και στο τέλος της μέρας τι κάνει για να ανατρέψει την κατάσταση αυτή.Απολύτως τίποτα.Στέκεται και περιμένει πότε οι μαύρες πέτρες του θα γίνουν άσπρες και πότε θα φέρει εξάρες για να πανηγυρίσει.Μέσα σε αυτήν την παραζάλη του διαφεύγει πως σημασία δεν έχει τι κρατάς στα χέρια σου αλλά πως το χειρίζεσαι έτσι ώστε να σε οδηγήσει στην ευτυχία.Και την ευτυχία την φτιάχνεις μόνος σου,φτάνει να καταλάβεις πως και η ζωή σου είναι ένα παιχνίδι,μια παρτίδα τάβλι.Κανένας δεν σου εγγυάται απο την αρχή ότι θα είσαι ο κερδισμένος,οπως κανένας δεν είναι σίγουρος ότι μετά την νίκη θα συνεχίσει να παραμένει νικήτης...
