Σβήνω ,γράφω,σβήνω ,γράφω..κάποιες φορές νιώθεις πως αυτό που σκέφτεσαι δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί επακριβώς έτσι ώστε ούτε να μεγαλοποιήσεις το συναίσθημα,αλλά ούτε να το κομματιάσεις.θα προσπαθήσω λοιπόν και ελπίζω να τα καταφέρω να σας μιλήσω μέσα απο τον σιδηρόδρομο των λέξεων που σαν χείμαρος τις τελευταίες μέρες με παρασύρει..Νιώθω πως ζούμε σε ένα θέατρο του παραλόγου.Σε μια σκηνή που ο κάθε καρεκλοκένταυρος αυτού του τόπου προσπαθεί να αφουγκραστεί απλώς και μόνο το χειροκρότημα.Και όταν το χειροκρότημα προέρχεται μόνο από τα δικά του φερέφωνα,τα δικά του προσωπεία με αφημένες τις παρωπίδες να τους καλύπτουν τη θέα προς το φως,τότε τι γίνεται;Γίνεται αυτό που ζούμε ως νοήμονες πολίτες αυτού του τόπου.Θυμός ,αγανάκτηση,αηδία για αυτούς που καταχρώνται τη δύναμη που έχουν για να μας πείσουν να φορέσουμε και εμείς μια καλύπτρα,ένα προσωπείο που θα καμουφλάρει την πραγματικότητα και θα κρύβει την αλήθεια.Και η μόνη αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια δημοκρατία κολωβή που ο πολίτης νομίζει πως αποφασίζει για τη ζωή του,νομίζει πως έχει άποψη,νομίζει πως έχει φωνή...Αλλά στο τέλος άλλοι αποφασίζουν για τη μοίρα,για τη ζωή του και αυτός κλείνει τα μάτια,χάνει τη φωνή του και προχωρά...προχωρά με σκυμμένο το κεφάλι,περιμένοντας πως αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για όλους μας...Ξέρω πως κάποιοι θα αντιδράσουν με αυτά που γράφω εδώ αλλά από ότι ξέρω ζούμε σε μια δημοκρατική νήσο στην οποία ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του...ή μάλλον όχι;
