Μεγαλη παρασκευη σημερα.<<Διπλα ο Ιουδας κλαιει σκυφτος κι ειμαι αδελφος του>>ενας στιχος που ερχεται συνειρμικα στο μυαλο μου.Η προδοσια για τριαντα αργυρια απο εναν απο τους μαθητες Του.Ο δρομος για τον Γολγοθα και ο σταυρος που κουβαλαει μονος Του.Η εικονα της Παναγιας να θρηνει για το γιο της .Τοσος πονος ανειπωτος.Τοσα μαρτυρια για μια μικρη σε εκταση,μεγαλη σε νοημα λεξη.Μια λεξη που αφηνει σημαδια στο περασμα της .Που οι δονησεις στο περασμα της γινονται ηφαιστιακες εκρηξεις.Κι ομως εκει πανω στο σταυρο πιστοποιει πως δεν υπαρχει ζωη χωρις το θανατο.Η πως ο θανατος ειναι απλα ενα περασμα,ενα τουνελ που στην αλλη του ακρη ,υπαρχει παλι φως.Πρεπει κανεις να περασει απο το σκοταδι για να αντιληφθει την αξια του φωτος.Ισως αρχικα τυφλωθει απο το τοσο φως,μια και συνηθισε τοσο καιρο στο σκοταδι.Εικονα που θυμιζει τη γεννηση ενος βρεφους που αντικρυζει για πρωτη φορα το φως της ζωης.Αυτο το φως που θα πλημμυρισει και παλι την υπαρξη μας οταν αυριο ακουστει το <<Αναστα ο Θεος,κρινων την γην,οτι συ κληρονομησεις εν πασι τοις εθνεσι>>.Καλη Ανασταση σε ολους απο καρδιας.Ειθε το χαρμοσυνο μηνυμα να σας ακολουθει καθε φορα που μια αναποδια αναστατωνει εστω για λιγο την υπαρξη σας.
